- Ja nie zostałem, lecz zawsze byłem dyrygentem - stwierdził Witold Rowicki, który w krakowskim Konserwatorium uczył się gry na skrzypcach, teorii i kompozycji, ale nie dyrygentury. Za to już jako dwunastolatek zakładał pierwsze zespoły w szkole i harcerstwie, a w trakcie studiów - jako siedemnastolatkowi - powierzono mu opiekę nad orkiestrą symfoniczną słynnej Bursy Księdza Kuznowicza.
- Rowickiego charakteryzował nie tylko genialny talent muzyczny, lecz także "smykałka" organizatorska - wspomina obecny dyrektor Filharmonii Narodowej, Antoni Wit. - Nauczyłem się od niego właśnie poczucia odpowiedzialności za zespół.
Talenty organizatorskie Rowickiego ujawniły się w pełni tuż po wojnie, gdy dosłownie z niczego udało mu się stworzyć najpierw Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach (obecnie NOSPR), a potem zespół Filharmonii Warszawskiej. - Po prostu wiedzieliśmy wtedy, co trzeba robić, i nikt nie pytał "za ile" - wspominał Rowicki. - W Katowicach moją pierwszą gażę stanowiły... 2 kilogramy koniny, a w stolicy bardzo długo musieliśmy grać próby w hallu Opery Narodowej.
Pomimo "partyzanckich" warunków, Rowickiemu dało się wypracować z warszawską orkiestrą światowy poziom. Zespół 13 razy odbył tournee po Ameryce, 46 razy odwiedził Niemcy i - jako pierwsza polska orkiestra - zawitał do Japonii. Oczywiście przy okazji promował muzykę polską, w szczególności zaś, uwielbianego przez Rowickiego, Karola Szymanowskiego.
- Znakomicie zdawał sobie sprawę, jak wybitnym jest artystą - podsumowuje Antoni Wit. - Ale nigdy nikomu nie dał tego odczuć.
Z Witoldem Rowickim, a także z Antonim Witem, Józefem Kańskim oraz Marianem Gołębiowskim rozmawiała Anna Skulska.