Islam to religia, w której Bóg jest absolutnie transcendentny, nieprzenikniony. Człowiek, według ortodoksyjnego islamu, nie jest stworzony na podobieństwo Boga, wyznawcy nie wiedzą, jak Bóg wygląda. Jednak w każdym człowieku jest naturalne dążenie, żeby się zbliżyć do istoty najwyższej i takie dążenie pojawiło się także w islamie - opowiada profesor Katarzyna Pachniak, arabistka z Uniwersytetu Warszawskiego.
Islamscy mistycy chcieli być jak najbliżej Boga, tę być może obcą dla ich religii postawę inspirowały koncepcje z Półwyspu Indyjskiego.
Jednym ze sposobów zrozumienia Absolutu było pisanie wierszy, w ten sposób powstała mistyczna poezja suficka. Sufici (nazwa pochodzi prawdopodobnie od wyrazu "suf", czyli wełna; to z tego materiału ubrania szyli sobie pierwsi islamscy asceci) często łączyli się w grupy, do najbardziej rozpoznawalnej na świecie należą wirujący derwisze, których kolejne pokolenia do dziś tańcem starają się zbliżyć do Boga i odtworzyć wirowanie sfer niebieskich.
Za twórcę zakonu wirujących derwiszy uważany jest największy poeta suficki - Rumi. W jego poezji bardzo ważne jest pojęcie miłości do Boga.
- Mówi się, że ktoś za nim chodził i wiersze spisywał, że to były poezje improwizowane i stąd ta boża iluminacja, która została w nich zawarta - opowiada profesor Pachniak.
Trudno ocenić, jak duży wpływ ma poezja suficka na współczesnych muzułmanów.
- Są osoby, które potrafią recytować z pamięci całe tomy tych najwybitniejszych poetów. To są osoby często proste, niewykształcone, ale widać, jak głęboko tkwi ta poezja w duchu muzułmańskim - mówi profesor Pachniak.
Dźwięk "Mistyczna poezja suficka" z dwójkowego cyklu "Słowa po zmroku" znajduje się na górze, po prawej stronie artykuły, w boksie "Posłuchaj".
usc