Badacze trzymali larwy ważek Leucorrhinia intacta w akwariach razem z drapieżnymi rybami - ich prześladowcami. Dwie grupy były od siebie odseparowane w taki sposób, że larwy mogły wyczuć drapieżniki, ale te nie mogły zrobić im krzywdy. - Nieoczekiwanie okazało się, że większość ważek nie przeżyła w towarzystwie drapieżników – podkreślił prof. Locke Rowe, który poprowadził badanie. Wskaźnik przeżywalności dla ważek, które były wystawione na obecność drapieżnych ryb, wynosił zaledwie 2,5 do 4,3 dla owadów, które nie były narażone na taki stres.
W trakcie drugiego eksperymentu badacze stwierdzili, że 11 proc. larw, którym towarzyszyły ryby, nie dożyło przeobrażenia się w dorosłe stadium. W bezstresowych warunkach działo się tak tylko z 2 proc. owadów. Pozwoliliśmy la- rwom przeobrazić się w dorosłe stadium i stwierdziliśmy, że te, które dojrzewały wśród drapieżników, miały z tym problemy i często w trakcie tego procesu ginęły – wyjaśnił prof. Rowe.
- Teraz, kiedy już wiemy więcej o tym, jak zwierzęta reagują na stres – czy na obecność drapieżników, czy też na inne naturalne lub spowodowane przez człowieka zakłócenia – możemy stwierdzić, że stres jest związany z większym ryzykiem zgonu, prawdopodobnie w wyniku np. infekcji, które normalnie nie zabijają – powiedział Rowe.
Naukowcy są zdania, że ich badania można odnieść do wszystkich organizmów wystawionych na stres – podał serwis EurekAlert.
(ew/pap)