Potężna asteroida trojańska na orbicie Urana
Krąży po tej samej orbicie co planeta, ale w odległości 3 miliardów kilometrów. Ziemia także może mieć takich towarzyszy.
Znajduje się w punkcie Langrange’a L4 Urana i ma średnicę aż 60 km. Asteroidę odkryto niedawno. Jej istnienie zaskoczyło badaczy, do tej pory sądzono bowiem, że grawitacja Jowisza przechwytywałaby takie obiekty i uniemożliwiała im pozostawanie na orbicie.
Trojańczykami nazywa się dwie grupy planetoid, krążących wokół Słońca po orbitach bardzo podobnych do orbity Jowisza. Istnieją także księżyce trojańskie, dzielące orbitę z większymi satelitami planety - w układzie księżyców Saturna. Potem Trojańczyków odkryto także w okolicach Neptuna, Marsa, a nawet Ziemi. Są to ciała, które poruszają się po tej samej odległości co ich planety, ale w pewnej odległości, w jednym z punktów Lagrange’a.
Odkrywcami nieznanego Trojańczyka są Mike Alexandersen z University of British Columbia i jego zespół. Kolega Urana otrzymał nazwę 2011 QF99. Prawdopodobnie został on przechwycony przez grawitację planety.
Planetoida znajduje się w punkcie Langrange’a L4 Urana i ma średnicę aż 60 km. Odkryto ją niedawno. Jej istnienie zaskoczyło badaczy, do tej pory sądzono bowiem, że grawitacja Jowisza przechwytywałaby takie obiekty i uniemożliwiała im pozostawanie na orbicie planetarnych sąsiadów.
Trojańczykami nazywa się dwie grupy planetoid, krążących wokół Słońca po orbitach bardzo podobnych do orbity Jowisza. Istnieją także księżyce trojańskie, dzielące orbitę z większymi satelitami planety - w układzie księżyców Saturna. Potem Trojańczyków odkryto także w okolicach Neptuna, Marsa, a nawet Ziemi. Są to ciała, które poruszają się po tej samej odległości co ich planety, ale w pewnej odległości, w jednym z punktów Lagrange’a.
Odkrywcami nieznanego Trojańczyka są Mike Alexandersen z University of British Columbia i jego zespół. Kolega Urana otrzymał nazwę 2011 QF99. Prawdopodobnie został on przechwycony przez grawitację planety.
(ew/NewScientist)