W jego twórczości zawierają się wszystkie paradoksy kultury poodwilżowej w Polsce, jak również wszystkie zmiany, które nastąpiły w sztuce polskiej po 1989 roku - mówi Luiza Nader, kuratorka wystawy - ale to, co czyni tego artystę wyjątkowym, to przede wszystkim to, że w swojej twórczości dokonywał przekroczenia konwencji artystycznych, jak również pewnej profanacji zastanego społeczno-politycznego status quo.
Wystawa „Włodzimierz Borowski. Siatka czasu” jest pierwszą pośmiertną, monograficzną prezentacją prac Włodzimierza Borowskiego, zmarłego w 2008 roku. Składa się ona z dwóch części.
Pierwsza część to wierna rekonstrukcja autorskiej ekspozycji prac Borowskiego z 1972 roku, zatytułowanej „Pole gry”, która odbyła się w Galerii Współczesnej w Warszawie. Borowski użył do tego projektu wszystkich swoich obiektów i prac, które stworzył od połowy lat 50-tych aż do roku 1972. Zaaranżował je w swoistą autonomiczną, gigantyczną strukturę pełną znaczeń. Podkreślił tym całą swoją postawę artystyczną. Jednak, aby odtworzyć "Pole gry", Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie musiało dokonać rekonstrukcji sześciu prac, które nie zachowały się do dnia dzisiejszego. Rekonstrukcje te wykonał rzeźbiarz, Krzysztof Bednarski. Oto jak mówi o tym trudnym zadaniu:
Druga część "Siatki czasu" - to archiwalia Włodzimierza Borowskiego. Będą prezentowane niepublikowane dotyczących fotografie i dokumenty, które dotyczą projektów zrealizowanych przez Borowskiego w latach 1966 – 1972 (przede wszystkim tzw. „Pokazów synkretycznych”).
Włodzimierz Borowski to wciąż artysta mało znany i chociażby dlatego warto się przyjrzeć wystawie "Siatka czasu", na której przedmiotom towarzyszy dźwięk, a nawet zapach. Więcej dowiedzieć się można ze strony Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Zapraszam do Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, aż do 16 stycznia 2011 roku!
Agnieszka Obszańska
agnieszka.obszanska@polskieradio.pl