Ars subtilior - to określenie manierystycznej tendencji panującej w muzyce w latach 1377- ok. 1420. Termin wprowadzony w 1968 roku przez Ursulę Günther, doskonale oddaje cechy twórczości muzycznej późnej fazy ars nova. Kompozycje tego okresu, będące wyrazem czystego estetyzmu, charakteryzowały skomplikowane rytmika, melodyka i harmonia.
Ramy czasowe epoki muzycznej ars subtilior wyznacza z jednej strony śmierć francuskiego kompozytora i poety okresu średniowiecza – Guillaume’a de Machauta, a z drugiej wystąpienie mistrza muzyki piętnastowiecznej – Guillaume’a Dufaya, przedstawiciela szkoły burgundzkiej. Manierystyczna ars subtilior, pozostając w nurcie muzyki ars nova (przeciwstawionej muzyce ars antiqua), kontynuowała jej styl i doskonaliła ją przez tworzenie nowych konstrukcji dźwiękowych. Charakterystyczne dla tego okresu było także komplikowanie muzyki do granic możliwości – rytmiki, melodyki i harmonii - wyrażanych w skomplikowanej notacji francuskiej. Miejscem powstania naznakomitszych kompozycji ars subtilior były Francja i Włochy, zwłaszcza rozwijające się prężnie ośrodki kulturalne - papieski Awinion, Pavia, Padwa i Mediolan.
O Ars subtilior w ramach cyklu "Powtórki z Muzyki" opowie Piotr Orawski
19 lipca (poniedziałek) 2010, godz. 17:30