Połączenie życia monastycznego i miejskiego. Czy to wogóle jest możliwe? Ludzie przez wieki uciekali z miast na pustynię, aby wieść życie bliższe Bogu. Cywilizacja wydawała się mniej odpowiednia do poszukiwania Boga. Jednak Boga można spotkać w sercu ludzkich spraw. Pustynię, jako poszukiwanie Boga, można przeżyć również w mieście. W sercu miasta można trwać w sercu Boga. W życiu idzie zawsze o serce: to boskie i to ludzkie, serce jednostki i wspólnoty. Przekonanie o konieczności wprowadzenia, przeżycia i doświadczenia Boga w mieście to wyraz pragnienia ocalenia miasta jako domu ludzi, miejsca ich życia. Miasto, tak jak człowiek, ma serce – a w nim obecny jest Bóg.
Zastanawiamy się jak żyć kontemplacją w gwarze wielkiego miasta na podstawie dwóch wspólnot: Zgromadzenia Małych Braci Jezusa i Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich.
Mali Bracia są wezwani do naśladowania Jezusa z Nazaretu w powołaniu kontemplacyjnym pośród świata, do przeżywania swej zakonnej konsekracji poprzez kontemplację, adorację Chrystusa w Eucharystii, ubóstwo ewangeliczne, pracę ręczną, rzeczywiste uczestnictwo w społecznych warunkach życia ludzi ubogich. Za wzorem Jezusa w Nazarecie bracia pragną uczestniczyć w życiu ludzi prostych i ubogich, w pełni być zależni od ich warunków życia - pracy, mieszkania, środowiska, będąc wśród nich świadkami Bożego Miłosierdzia.
Bracia i siostry z Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich żyją "w sercu miast, w sercu Boga", pracują w mieście, łącząc otwartość na świat z życiem w milczeniu i na modlitwie. Członkowie Wspólnot pracują zawsze na pół etatu aby mieć czas na modlitwę i adorację i zarazem aby się nazbyt nie wzbogacić. Cechą szczególną wspólnotowej Liturgii Godzin jest przeplatanie modlitwy milczeniem i pieśniami ze zbioru "Cantate Jerusalem" stworzonymi z dużą troską o piękną formę artystyczną.
O swojej codzienności Mariuszowi Pieśniewskiemu opowiadają członkowie wspólnot.