W Polsce występuje jeden gatunek jemioły – jemioła pospolita (Viscum album L.), choć występuje ona w trzech odmianach (typowa zwana białą, jodłowa i rozpierzchła) . Jest ona półpasożytem, to znaczy, że z drzewa, na którym rośnie pobiera tylko wodę z solami mineralnymi. Resztę związków potrzebnych do życia wytwarza sama, gdyż jej liście zawierają chlorofil i prowadzi ona aktywną fotosyntezę. Uważana jest za szkodliwą dla drzew, na których rośnie. Gdyż może powodować ich usychanie, szczególnie, jeśli występuje w większej ilości. Część znawców twierdzi jednak, że jemioła nie wyrządza drzewom krzywdy, a niekiedy może być dla nich pomocna. Ciekawej obserwacji dokonali amerykańscy biolodzy. Zauważyli oni, że owoce pewnego gatunku jemioły rosnącego na cisach w Arizonie przyciągają ptaki, które zjadając owoce jemioły, a przy okazji cisu przyczyniają się do ich rozsiewania. W rejonach, gdzie rosła jemioła występowało też więcej młodych cisów.
Liście i młode gałązki jemioły używane są od dawna przez zielarzy. Ziele to zawiera wiele substancji, które są aktywne biologicznie. Co ciekawe, właśnie jemioła zbierana zimą zawiera najwięcej substancji mogących uchodzić za lecznicze. Obecnie dostępnych jest wiele preparatów zawierających wyciągi z jemioły. Uważa się, że pomagają one w problemach z oddychaniem i z układem krążenia, m.in. obniżając ciśnienie. Używa się ich także jako preparatów moczopędnych i w leczeniu miażdżycy. W większych ilościach preparaty z jemioły mogą być toksyczne, należy więc stosować je z umiarem.
Wyciągi z jemioły używane są także w leczeniu raka. Uważa się, że mogą one zwiększać szanse przeżycia i podnoszą jakość życia pacjentów. Na temat działania substancji zawartych w jemiole na komórki ludzkie powstało już ponad 700 prac naukowych. Wiele z nich wskazuje, że substancje te wykazują efekt przeciwnowotworowy oraz mobilizują komórki układu immunologicznego pacjentów. Brak jednak niezbitych dowodów w tej materii.