To był największy narodowy zryw w dziejach III Rzeczpospolitej przed nastaniem epoki Adama Małysza. 30 kwietnia 1994 mało znana, nawet we własnej ojczyźnie, Edyta Górniak zdobyła drugie miejsce w Konkursie Piosenki Eurowizji - wówczas uznawanym jeszcze za istotny, chociażby dlatego, że Polska brała w nim udział po raz pierwszy. Piosenka "To nie ja", z muzyką Stanisława Syrewicza i słowami Jacka Cygana, okazała się strzałem w dziesiątkę, wpisując się w rozkwitającą wówczas modę na popowe "power ballads" (pamiętacie jeszcze "I Will Always Love You" Whitney Houston albo "Everything I Do (I Do It For You)" Bryana Adamsa?), a jednocześnie niosąc w sobie nutkę specyficznie słowiańskiego, nieco ckliwego liryzmu.
Z perspektywy czasu najciekawszym wątkiem tego wydarzenia wydaje się chyba historia samej Edyty Górniak, idealnie ucieleśniająca "polski sen" po przełomie 1989 roku. Kilka lat przed europejskim sukcesem młoda artystka porzuciła technikum ogrodniczo-pszczelarskie w Kluczborku, by całkowicie poświęcić się muzyce i szybko stała się gwiazdą najpopularniejszego polskiego musicalu "Metro". Sukces w Konkursie Piosenki Eurowizji otworzył przed nią drzwi nie tylko do lokalnej (płyta "Dotyk" z 1995 roku sprzedała się ponad półmilionowym nakładzie), lecz także do międzynarodowej kariery (anglojęzyczny album "Edyta Górniak" wydany został w 1997 roku z myślą o globalnym rynku, a nawet doczekał się specjalnej edycji japońskiej). Przynajmniej teoretycznie...