"Nie jestem pisarzem religijnym, lubię się tylko poruszać w przestrzeni pytań teologicznych".
(Stefan Chwin w rozmowie z Grzegorzem Kalinowskim, "Konteksty" 2010/3)
Rzecz rozgrywa się w pruskim Gdańsku, choć miejsce to – jak zawsze u Chwina pieczołowicie odmalowane – jest stworzone nie tyle przez pamięć, ile przez wyobraźnię. Bo nie o nostalgiczne powroty do "małej ojczyzny" tu chodzi. Tytułowa bohaterka, córka właściciela warsztatu stolarskiego w Górnym Wrzeszczu przy Jäschkentalerweg, odwiedza wraz z innymi pola pod bastionem św. Gertrudy, by zobaczyć i posłuchać Mistrza. Człowieka, który nawołuje do przemiany, który wskrzesił ponoć na oliwskim cmentarzu pewnego handlarza mebli z Langfuhr, a jednym dotknięciem palca przywrócił wzrok córce pocztmistrza...
– To nie jest tak, żebym trzymał się Gdańska kurczowo – tłumaczył Stefan Chwin, m.in. autor gdańskiego "Hanemanna", swoje literackie przywiązanie. – Fascynuje mnie nastrój przedwojennego Gdańska, atmosfera tego miasta, która zawsze mnie pobudza i zachęca do rozmaitych wypraw wyobraźni.
Tytułowa postać książki (nb. uosabiająca ulubiony typ kobiecy pisarza…) zakochuje się w nauczycielu z Neustadt, zwanym Mistrzem, który pracuje w gdańskiej stoczni. Z jednej strony wydarzenia przyjmują na poły kształt ewangelicznej historii ("Bardzo jestem ciekaw, jak wyglądałoby teraz to, co stało się dwa tysiące lat temu w Palestynie" – mówił Chwin), z drugiej natomiast – mamy tu opowieść o miłości, która przechodzi, jak określił to pisarz, w coś groźnego i niepokojącego.
Aby wysłuchać całej rozmowy ze Stefanem Chwinem - którą w "Sezonie na Dwójkę" przeprowadziła Dorota Gacek - wystarczy kliknąć w ikonę dźwięku w boksie Posłuchaj po prawej stronie.
Stefan Chwin (ur. 1949 r.) – powieściopisarz, historyk literatury, eseista, krytyk literacki; laureat m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich, nagrody polskiego Pen Clubu, Nagrody im. Andreasa Gryphiusa; autor m.in. powieści "Ludzie-skorpiony", "Krótka historia pewnego żartu", "Hanemann", "Esther", "Złoty pelikan"; dzienników ("Kartki z dziennika", "Dziennik dla dorosłych"), szkiców krytycznych ("Bez autorytetu"), esejów literaturoznawczych ("Romantyczna przestrzeń wyobraźni", "Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni").