5 grudnia 1975 oddano do użytku Dworzec Centralny w Warszawie. Tego dnia Edward Gierek mówił: "Ten piękny i użyteczny dworzec stanowi trwałe świadectwo talentu i pracowitości, wysokich kwalifikacji i zmysłu organizacyjnego polskiego architekta, inżyniera, robotnika. Świadectwo ofiarności warszawiaków i wszystkich obywateli naszego kraju w czynie społecznym dla ojczyzny".
Warszawa lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku była wielkim placem budowy. Krajobraz stolicy tworzyły spektakularne inwestycje, jak odbudowa Zamku Królewskiego, budowa Trasy Łazienkowskiej, Wisłostrady, czy właśnie Dworzec Centralny.
Patrząc z ówczesnej perspektywy miała była to ogromna zmiana w porównaniu z siermiężnym czasem lat sześćdziesiątych. Mówiło się, że po Gomółce przyszedł czas rozkwitu – złota era Gierka. Otwarcie na zachodnioeuropejski styl życia, nowa architektura, komunikacja i konsumpcja.
Dworzec Centralny powstał według projektu Arseniusza Romanowicza, przy współpracy Piotra Szymaniaka. - Był powiewem europejskości. Były tam bary z taśmami podającymi tace, schody ruchome i drzwi otwierane na fotokomórkę - mówił na antenie Polskiego Radia Jan Łoziński.
Dworzec wybudowano w ciągu trzech lat. Błyskawiczne tempo napędzała planowana wizyta przywódcy ZSRR Leonida Breżniewa. W efekcie nowoczesną, ale niedopracowaną inwestycję w następnych latach poddawano wielu remontom i naprawom.
Koszty nie miały znaczenia. Jak się później okazało budowa Dworca Centralnego, jak i cały rozkwit lat siedemdziesiątych finansowano za pomocą gigantycznych kredytów od państw zachodnich. W końcu lat siedemdziesiątych cała koncepcja załamała się. Nadszedł czas wielkich zmian.
mjm