Leszek Drogosz urodził się 6 stycznia 1933 roku. Był jednym z najlepszych polskich pięściarzy, który nie miał jednak szczęścia do najważniejszej imprezy w boksie amatorskim czyli igrzysk olimpijskich.
Mimo, że trzykrotnie był olimpijczykiem to tylko raz - w Rzymie w 1960 roku udało mu się zdobyć medal - brązowy. W kategorii półśredniej przegrał w półfinale po kontrowersyjnym werdykcie sędziowskim, z reprezentantem ZSRR Jurijem Radoniakiem. Jak wspomina Andrzej Janisz, dziennikarz Polskiego Radia, ten jeden medal olimpijski nie oddaje jego klasy.
Wcześniej w Helsinkach 1952 odpadł w ćwierćfinale, a w Melbourne 1956 przegrał pierwszą walkę z późniejszym mistrzem olimpijskim - Władimirem Jengibarianem. Liczył jeszcze na złoto podczas igrzysk w Tokio, ale tym razem przegrał rywalizację o prawo występu olimpijskiego z Marianem Kasprzykiem, któremu udało się to o czym Drogosz marzył przez całą karierę, gdyż w Japonii wywalczył złoty medal olimpijski.
Leszek Drogosz był za to bezkonkurencyjny na mistrzostwach Europy. Z trzech startów w tej imprezie przywiózł 3 tytuły mistrzowskie. Był też ośmiokrotnie mistrzem Polski. Po raz pierwszy w 1953 roku, a po raz ostatni - 14 lat później. Podczas swojej długoletniej kariery stoczył 354 walki, z których wygrał aż 340.
Przez ekspertów uznanawany jest za jednego z najlepszych zawodników w historii polskiego boksu oraz najlepiej wyszkolonego technicznie polskiego pięściarza. Sympatię kibiców najlepiej oddaje jego sportowy przydomek - "Czarodziej ringu".
W 1989 roku Drogosza wybrano najlepszym sportowcem Polski 1953 roku, gdyż ten Plebiscyt Przeglądu Sportowego, po raz pierwszy i ostatni w swojej historii odwołano, a laureata wybrano dopiero po 36 latach.
Oprócz kariery bokserskiej ma za sobą także przygodę z filmem. Grał m.in. w "Bokserze" Juliana Dziedziny, oraz w filmach Andrzeja Wajdy: "Polowanie na muchy" i "Krajobraz po bitwie".
IAR, mr