Emotikony mają 30 lat
19 września 1981 roku informatyk Scott Fahlman po raz pierwszy w historii użył średnika, myślnika i nawiasu, tworząc emotikon: ;-).
Odtąd rozwijały się jak wrusy, mutując i tworząc najróżniejsze wersje. Fahlman nie zarobił na swoim wynalazku ani pensa, a przecież mało kto z nas pisze dzisiaj wiadomości elektroniczne bez tego typu znaków.
Sam uznał to zresztą za tyle nieznaczące zdarzenie, że nie odnotował jego daty. Żeby ją ustalić, trzeba było odnaleźć tamten e-mail :-(
Oczywiście, pojawiło się już wiele hipotez na temat tego, że Fahlman nie był pierwszy. Ponoć jako pierwszy znak „-)” pojawił się u niejakiego Kevina MacKenzie w mailu z 12 kwietnia 1979 i onaczał, że jego autor trzyma język w policzku! 8-O
W marcu 1993 roku na rynku pojawił się pierwzy słownik emotikonów, autorstwa Davida Sandersona. Bardzo szybko stał się niekatualny, ponieważ kreatywność internautów jest niesamowita ;-P
Istnieją już nawet badania socjologiczne nad emotikonami. Badacze zwracają uwagę, że np. japońskie emotikony zwracają większą uwagą na oczy (np. O.O jako zdziwienie), a europejskie - na usta (zdziwienie: :-O) itp.
(ew :-D)
Odtąd "minki" rozwijały się jak wirusy, mutując i tworząc najróżniejsze wersje. Fahlman nie zarobił na swoim wynalazku ani pensa, a przecież mało kto z nas pisze dzisiaj wiadomości elektroniczne bez tego typu znaków. Sam informatyk uznał to zresztą za tyle nieznaczące zdarzenie, że nie odnotował jego daty. Żeby ją ustalić, trzeba było odnaleźć tamten e-mail :-(
Oczywiście pojawiło się już wiele hipotez sugerujących, że Fahlman nie był jednak pionierem. Ponoć jako pierwszy znak „-)” pojawił się u niejakiego Kevina MacKenzie w mailu z 12 kwietnia 1979 i onaczał, że jego autor trzyma język w policzku! 8-O
W marcu 1993 roku na rynku pojawił się pierwszy słownik emotikonów autorstwa Davida Sandersona. Bardzo szybko stał się niekatualny, ponieważ kreatywność internautów pod tym względem jest niesamowita ;-P
Istnieją już nawet badania socjologiczne nad emotikonami. Badacze zwracają uwagę, że Japończcycy zwracają większą uwagą na oczy (np. "O.O" jako zdziwienie), a Europejczycy - na usta. Na naszym kontynencie zdziwienie to raczej ":-O"
(ew :-D)