Autor: Henryk Rozen
Reżyseria: Henryk Rozen
Realizacja: Tomasz Perkowski
Opracowanie muzyczne: Tomasz Obertyn
Obsada: Fiodor Dostojewski – Leon Charewicz
Apolinaria Susłowa – Joanna Trzepiecińska
Salvator – Grzegorz Kwiecień
Siostra Nadzieżda – Justyna Bielecka
Hrabina – Iwona Pawlak
Głosy:
Jan Jurewicz (Urzędnik
Pan I)
Włodzimierz Press (Sędzia)
Artur Janusiak (Świadek I
Wołodia)
Andrzej Niemirski (Agent
Lokaj)
Adam Biedrzycki (Policjant
Krupier)
Jacek Król (car Mikołaj I
Pan II)
W 130. rocznicę śmierci Fiodora Dostojewskiego (1821-1881), bodaj najwybitniejszego powieściopisarza w historii literatury nie tylko rosyjskiej, ale i światowej, Teatr Polskiego Radia przedstawi słuchowisko Henryka Rozena o burzliwym romansie pisarza z młodziutką Apolinarią Susłową (1839-1918), jedną z pierwszych w Rosji studentek uniwersytetu. Apolinaria znajomość z Dostojewskim zawarła w 1862 roku, gdy jako młoda dziewczyna próbowała swych sił na niwie literackiej, przynosząc do redakcji wydawanego przez pisarza czasopisma „Wriemia” swoje opowiadania. Między pisarzem i młodą autorką zawiązała się nić sympatii, która przerodziła się w krótkim czasie w burzliwą, lecz skrzętnie skrywaną miłość. Dostojewski był bowiem człowiekiem żonatym (w 1857 roku na zesłaniu w Semipałatyńsku poślubił wdowę po sekretarzu kolegialnym Marię Dmitriewnę Isajewą), w dodatku żona jego cierpiała na nieuleczalną w owym czasie gruźlicę, o separacji czy rozwodzie nie mogło więc być mowy. Po śmierci Marii Dostojewskiej, w roku 1864, Dostojewski zaproponował Susłowej małżeństwo, lecz ta urażona tym, że nie rzucił dla niej żony, odmówiła. Susłowa stała się prototypem licznych postaci w utworach Dostojewskiego (m.in. Poliny w „Graczu”, Nastazji Filipowny w „Idiocie”, Katarzyny Iwanowny w „Braciach Karamazow”). W roku 1863 podróżowała wspólnie z Dostojewskim po Europie. Definitywne zerwanie między nimi nastąpiło w roku 1866.
