Podobnie jak w poprzedniej wersji twórcy Wiedźmina częstują nas pokaźnym światem zróżnicowanych scenerii. Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, to imponująca oprawa graficzna. Obraz na monitorze rozpieszcza kolorami oraz efektami świetlnymi, takimi jak refleksy słońca na zbrojach żołnierzy. Lokacje, które przychodzi przemierzać bohaterowi gry usiane są tajemniczymi zaułkami.
Twórcom udało się stworzyć wrażenie żyjącego miasta. Ludzie, Krasnoludy i Elfy, plotkują, kłócą się lub wymieniają informacjami. Dialogi postaci słychać prawie na każdym kroku, często są zabawne. Zdarza się też, że dotyczą komentowania zajęć wykonywanych przez nie np. żona kucharza udziela rad w kwestii gotowania bigosu. Niestety jest to wrażenie jednorazowe albowiem dialogi są zapętlone i przypisane jednej postaci. Wystarczy stać w jednym miejscu dłuższą chwilę, aby usłyszeć te same słowa.
Graficy Cd Projekt stworzyli wrażenie niepowtarzalności domów. Do większości budynków można wejść i podziwiać miejscową architekturę. Domy poza murami małego miasteczka są wyraźnie uboższe od tych wewnątrz, a ludzie wydają się być ostrożniejsi.
Język charakterystyczny dla wiedźminowego świata
Gra zapewnia wrażenia nie tylko wizualne, ale również raczy nas językiem charakterystycznym dla wiedźminowego świata. Dialogi to jedna z tych rzeczy, które sprawiły, że gra przeznaczona jest dla osób powyżej 18 roku życia. Im niższa klasa społeczna napotkanych przechodniów, tym sposób wyrażania swojego niezadowolenia bardziej malowniczy.
Kobiety natomiast częściej niż językiem raczą otoczenie golizną, co również wpłynęło na ograniczenie wiekowe produktu. Już na samym początku gry zostajemy uraczeni dobrodziejstwami urody dziewczyny Wiedźmina. Jej walory zostały docenione nie tylko w grze, albowiem w całości możemy ją oglądać w majowym piśmie dla panów (Playboy).
Nasz bohater również nie jest aniołem i walczy ze złem swojego świata w każdy dostępny mu sposób. W grze został zmieniony sposób prowadzenia walki. W części pierwszej wybór przeciwników odbywał się myszką, a wskaźnik zmieniał kolor i kształt w zależności od tego jaki atak może zostać przeprowadzony. W nowej odsłonie system walki został utrudniony. Teraz gracz sam musi wyczuć, kiedy wojownik jest gotów do wyprowadzenia ataku, a postać wybiera się ukierunkowując widok w stronę przeciwnika. Nowy system walki sprawia, że jest ona trudniejsza, niż w części poprzedniej, a pokonanie naraz więcej niż dwóch przeciwników może być powodem do dumy.
Możliwość dokonywania wyborów
Produkt ten nie należy do licznych płytkich gier - przerywników, w które można pograć od święta. Aby naprawdę dobrze bawić się w Wiedźminie, należy być prawdziwym odkrywcą, a nasza uwaga poświęcona badaniu świata zwróci nam się pod postacią wielu godzin wspaniałej zabawy. A wszystko przez złożoność fabuły i różnorodność wątków.
Same misje również nie są typowymi zadaniami: "idź z punktu a do punktu b". Wiele z nich nie ma konkretnych celów i określonych miejsc ich wykonania. Niejednokrotnie gracz musi pomyśleć i zbadać okolicę aby po poprawnie zinterpretowanych znakach i licznych rozmowach dojść do sedna problemu
Gra oferuje nam oryginalną fabułę. Najważniejsza jest możliwość dokonywania wyborów przez naszą postać. Czasami wystarczy źle poprowadzić dialog, aby zamiast dojść do porozumienia w rozmowie - skończyć ze strzałą w plecach. Dzięki takiemu zabiegowi można grę przechodzić parę razy i za każdym podejściem brać udział w tej samej historii opowiedzianej w nowy, oryginalny sposób.
Pomimo napotykania drobnych błędów w czasie gry uważam, że jest to produkt z najwyższej półki, który można w ciemno polecić każdemu miłośnikowi gier RPG. Z kolei dla graczy mniej doświadczonych może być to wspaniały początek przygody.
Janek Kaczyński/ aj
