Przez cały dzień przewijać się będą piosenki zespołu. Obie Akademie Muzyczne również poświęcone będą temu tematowi. Natomiast o godz. 18.30 w studiu im. A.Osieckiej rozpocznie się przedpremierowy pokaz filmu. Po projekcji o 21.05 do Klubu Trójki zaprosi Dariusz Rosiak. Jego gośćmi będą: wokalista i lider grupy T.Love Muniek, lider i współzałożyciel zespołów Brygada Kryzys i Tilt Tomasz Lipińsk, Krzysztof Grabowski – współzałożyciel, perkusista i autor tekstów zespołu Dezerter oraz Grzegorz Hoffmann – kierownik Redakcji Muzycznej Programu III PR.
The Clash - brytyjska grupa punkrockowa, która została założona jako kwartet w 1976 na gruzach formacji: London SS i The 101'ers. Działalność tego pionierskiego zespołu brytyjskiego punk rocka trwała 10 lat. Twórczość zespołu jest powszechnie uważana za przełomową w kształtowaniu się tego stylu muzyki rockowej.
W burzliwym okresie końca lat siedemdziesiątych XX wieku, grupa The Clash konkurowała o pierwszeństwo wśród zespołów grających punk rocka z Sex Pistols. Podczas gdy Sex Pistols uosabiali sobą czysty nihilizm i muzyczny anarchizm, The Clash tak w warstwie muzycznej, jak i podtekście ideologicznym pragnęło przynieść bardziej poważne przesłanie. Muzycy w swym zamyśle pragnęli swą muzyką walczyć o "sprawiedliwość społeczną" i wiele tekstów ich piosenek mówiło o aktualnych problemach bezrobocia, ubóstwa i społecznych konfliktach. W warstwie muzycznej muzycy reprezentowali nieco lepszy warsztat niż ich rywale, a ich produkcje miały bardziej profesjonalny charakter.
Powstanie grupy było wynikiem spotkania Micka Jonesa i Joe Strummera w kolejce do rejestracji w urzędzie dla bezrobotnych (ang. dole queue). Obaj byli pod wrażeniem muzyki amerykańskiej grupy Ramones i także pragnęli grać rock and rolla. Do grupy dołączyli początkujący malarz grający na gitarze basowej, Paul Simonon, który wniósł do grupy dbałość o artystyczny wydźwięk muzyki oraz Terry Chimes grający na perkusji. W ten sposób powstała wyjątkowa mieszanka osobowości, której wynikiem była niezwykła grupa, grająca niezwykłą muzykę.
Członkowie zespołu inspiracje muzyczne, a także tekstowe czerpali z bardzo różnych źródeł. Stąd właśnie brała się oryginalność ich kompozycji. Z jednej strony niebanalny wpływ wywarły na nich pionierskie zespoły punkowe, z drugiej jednak także reggae, które słychać szczególnie na najbardziej znanych albumach The Clash: "London Calling" i "Combat Rock" (dub i reggae najsilniejsze piętno odcisnęły na płycie "Sandinista"). Joe Strummer zwrócił potem uwagę także na funk.
Jeśli chodzi o teksty, oprócz aktualnych problemów społecznych (zespół grał m.in. specjalnie dla górników z kopalni likwidowanych masowo przez rząd Margaret Thatcher), Strummer, Jones i Simonon śpiewali niemal o wszystkim: o uczuciach (Train in Vain), świecie biznesu (Koka Kola), pijaczkach i cwaniaczkach (Jimmy Jazz, Wrong'em Boyo), wojnie domowej w Hiszpanii (Spanish Bombs), sytuacji w ubogich krajach Trzeciego Świata (Ghetto Defendant), wojnie i żołnierzach (Inoculated City, Straight to Hell), konfliktach na styku subkultur (Last Gang in Town) i ras (White Man In Hammersmith Palais). Przyjmowali postawę lewicową, ale w centrum stawiali problemy ludzi, nie politykę. To zdaje się wskazywać na George'a Orwella jako pisarza i publicystę, z którego twórczości czerpali. Mimo często bardzo smutnych tematów, teksty Strummera były pełne poczucia humoru, ironii i idealizmu.
Do najbardziej znanych piosenek grupy The Clash należą Should I Stay or Should I Go, The Guns of Brixton, London Calling, Rock the Casbah, Complete Control, Clash City Rockers, Safe European Home, Career Opportunities, White Riot, Stay Free, I'm So Bored With the U.S.A., London's Burning, The Magnificent Seven, The Call Up, Police on My Back, cover standardu reggae Police & Thieves (autorstwa Juniora Murvina i Lee "Scratch" Perry'ego) oraz uznana za największy przebój debiutanckiego albumu pt. The Clash.
W 2003 grupa The Clash została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame. (źr. Wikipedia)
