Uśmiech poetki

- Opisuję świat, osoby, uczucia i krajobrazy. Staram się je opisać tak, jak widzę. Jest w tym nadzieja, że choć na chwilę uda mi się utrwalić to, co przemija - mówiła Ludmiła Marjańska.

W audycji "Czas Pisarzy" w Dwójce przypomniano sylwetkę zmarłej pięć lat temu poetki, tłumaczki, redaktorki Polskiego Radia. Wspominały ją córka - Maria Czernik oraz Iwona Smolka, w audycji znalazły się także archiwalne wypowiedzi poetki.

- Rzadko zdarza mi się wracać do własnych, wydrukowanych już wierszy. Ilekroć jednak to czynię, odnajduję w nich to samo wzruszenie, dzięki któremu wiersz powstał - mówiła Ludmiła Marjańska w jednej z nagranych dla Polskiego Radia gawęd.

Poetka całe życie związana była z Polskim Radiem, dla którego nagrywała rozmowy z poetami, gawędy i słuchowiska. Była też prozaikiem, autorką książek dla dzieci. Wysoko cenione są jej tłumaczenia Emily Dickinson, Walta Whitmana, Williama Butlera Yeatsa, Richarda Wilbura i Marianne Moore.

Ludmiła Marjańska w 1961 r. ukończyła filologię angielską na UW (w latach 1943-1946 studiowała na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym tajnej ANP w Warszawie). Debiutowała jako poetka w 1953 (w miesięczniku "Twórczość"), a jako tłumaczka tomem "Wierszy szkockich" R. Burnsa w 1956 r. W latach 1993-1996 była prezesem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Została odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Ludmiła Marjańska zmarła 17 października 2005 w Warszawie.

- Niedługo przed swoją śmiercią powiedziała: "Wiesz co, jednak chciałabym zobaczyć wszystkie oceany". Pytam: "Jakiego nie widziałaś?". Odpowiedziała, że Indyjskiego. Pojechałyśmy do Kenii. Uwielbiała być w nowym miejscu - wspominała córka Ludmiły Mariańskiej, Maria Czernik.

 

usc