Rada Główna Episkopatu Polski do Wszystkich Rodaków Wspólnej Ojczyzny
Warszawa, dnia 30 grudnia 1970
W dniu 29 grudnia obradowała w Warszawie Rada Główna Episkopatu Polski. Obradom przewodniczył Stefan kard. Wyszyriski, Prymas Polski. Rada Główna, uchwaliła m.in. odezwę do wiernych. Tekst tej odezwy podajemy poniżej.
1. Wydarzenia, które w ostatnim czasie tuż przed Świętami Bożego Narodzenia - boleśnie dotknęły naszą ojczyznę, zwłaszcza miasta Wybrzeża, wywołały szerokie echo w opinii krajowej i zagranicznej. Ojciec Św. Paweł VI nadesłał na ręce Prymasa Polski telegram, który jest wyrazem ojcowskiej troski o nasz Naród.
Oto słowa tego telegramu:
"Uroczystość przeżywania Narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa, daje nam upragnioną okazję, aby ponownie zaświadczyć, jak z braterską życzliwością pamiętamy w modlitwach naszych o Eminencji, oraz jak bardzo z podobną miłością myślimy o przyszłości tak bardzo nam drogiego Narodu polskiego, o którym w tych dniach myślimy z niepokojem i za który nie przestajemy gorąco prosić Boga, aby Naród Polski, od najdawniejszych czas w wierny wierze katolickiej, mógł zażywać pełnego pokoju i spokojnego rozwoju, czego z całego serca życzymy wszystkim jego Obywatelom. Eminencji, oraz Kardynałowi Arcybiskupowi Krakowskiemu, wszystkim Braciom Biskupom, Duchowieństwu, Zakonom, mężczyznom i niewiastom i wszystkim Wiernym, udzielamy Błogosławieństwa Apostolskiego, jako Niebieskiego Daru pojednania. Podpisano: Paweł VI Papież".
2. Słowa współczucia i pociechy Ojca Świętego przyjmujemy z głęboką wdzięcznością. Są one dla nas znakiem czujnej i życzliwej obecności Kościoła w świecie współczesnym. Wskazanie to Kościół i Episkopat Polski rozumie jako nakaz Chrystusa, któremu starał się zawsze być wierny – a w bolesnych doświadczeniach naszych czasów tym bardziej wierny pozostać pragnie.
Nad wyraz bolesna jest wymowa tych doświadczeń, w czasie których byliśmy świadkami walk nie oszczędzających własnych rodaków. Wraz z Ojcem Św. pełni jesteśmy współczucia dla rodzin i ludzi, którzy ponieśli ciężkie straty i z przejęciem polecamy w modlitwach Bogu wszystkich, którzy zginęli. Po tych straszliwych stratach, jedno tylko żywimy pragnienie, jedno podnosimy wołanie: nie przysparzać dalszych cierpień! Uczynić należy wszystko, aby w Ojczyźnie każdy czuł się bezpieczny i uszanowany. Ufamy, że zapowiedzi odpowiednich władz publicznych będą wprowadzone w życie.
3. Ojczyzna jest wspólnym dobrem wszystkich Polaków. To dobro nieraz już bywało zagrożone. Kiedyśmy dźwignęli się ze straszliwych przejść drugiej wojny światowej i okupacji, nasz wspólny wysiłek trzeba było poświęcić na zabezpieczenie tego dobra. Dlatego też z rudością przyjęliśmy podjęte w ostatnich miesiącach kroki zmierzające do uznania praw naszego Narodu w stosunkach z naszymi zachodnimi sąsiadami.
4. Kiedy w stosunkach międzynarodowych dochodzi do potwierdzenia naszych słusznych praw, sami musimy od wewnątrz utrwalać nasze prawo do istnienia i samodzielności. Czynniki kierujące naszym Państwem w pierwszym rzędzie są do tego zobowiązane.
Wydarzenia ostatnich czas ujawniły z wielką wyrazistością, że na prawo Narodu do istnienia i samodzielności musi się składać:
– prawo do wolności sumienia i wolności życia religijnego przy pełnej normalizacji stosunków Kościoła i Państwa;
– prawo do swobodnego kształtowania kultury własnego narodu, zgodnej z duchem chrześcijańskich zasad współżycia ludzi;
– prawo do sprawiedliwości społecznej, wyrażające się w zaspokajaniu słusznych żądań;
– prawo do prawdy w życiu społecznym, do zgodnej z prawdą informacji i swobodnego wypowiadania swoich poglądów i wymagań;
– prawo do warunków materialnych, które zapewniają godny byt rodzinie i każdemu obywatelowi;
– prawo do takiego odnoszenia się do obywateli, by w niczym nie byli znieważani, krzywdzeni i prześladowani.
Zabezpieczać te prawa mają obowiązek zarówno naczelne Władze, jak i wszystkie organa administracji państwowej, a zwłaszcza powołani do zachowania porządku we współżyciu. Z tym obowiązkiem mają współdziałać wszyscy obywatele Państwa.
5. Poszanowanie tych wszystkich praw jest – jak uczy Encyklika "Pacem in terris" – warunkiem pokoju w życiu społecznym. Zwracaliśmy już uwagę na to w marcu 1968 roku. Stosowanie środków przemocy nie sprzyja utrzymaniu pokoju w życiu społecznym, zwłaszcza gdy nie oszczędzają niewinnych, a nawet dzieci i kobiet. Zycie narodu nie może rozwijać się w atmosferze zastraszenia; ma ono prowadzić do pokoju w duchu sprawiedliwości i miłości społecznej.
6. W tym duchu Bożego pokoju Biskupi polscy zwracają się do wszystkich Rodaków, w całej naszej umiłowanej Ojczyźnie z uczuciem braterskiej czci i wspólnoty – i na progu Nowego Roku polecają Chrystusowi i Jego Matce w opiekę "dom nasz i majętność całą i wszystkie wioski z miastami".
Imieniem Rady Głównej Episkopatu Polski
podpisali:
† Stefan Kardynał Wyszyński
Prymas Polski
† Karol Kardynał Wojtyła
Metropolita Krakowski
† Biskup Bronisław Dąbrowski
Sekretarz Episkopatu
("Dokumenty Poznań 1956 - Grudzień 1970", Instytut Literacki, Paryż 1971)
