Starzyński Tadeusz

Porucznik, ps. Ślepowron, Narcyz, Gzyms. Urodził się 8 maja 1903 w Kijowie. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. W 1939 w Policji Państwowej w Lublinie. Internowany na Węgrzech. Przedostał się do Francji, później w Wielkiej Brytanii w dywizjonie pociagów pancernych, następnie oficer Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. Przygotowany do zadań kontrwywiadowczych. Zaprzysiężony 29 grudnia 1942.

Skok 8/9 kwietnia 1944. Przydział do Wydziału Kontrwywiadu i Bezpieczeństwa (komórka "997") Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej, gdzie zajmował się rozpracowywaniem niemieckich organów bezpieczeństwa. W Powstaniu Warszawskim pozostawał w dyspozycji dowódcy Wydziału.

Aresztowany przez UB 26 listopada 1945. Poddany był brutalnemu śledztwu i torturom. Dwukrotnie próbował popełnić samobójstwo. Został skazany na 15 lat więzienia, w 1947 roku wyrok zmieniono na karę śmierci. Po amnestii zmniejszono mu wyrok do 15 lat więzienia. W więzieniu był trzykrotnie operowany. Spędził w pojedynczej celi 7,5 roku. W 1956 roku zmniejszono mu karę do 10 lat więzienia. 7 września 1957 Sąd Najwyższy skierował jego sprawę do powtórnego rozpatrzenia w związku ze stosowaniem wobec niego niedozwolonych metod śledztwa. Ostatecznie 18 grudnia 1958 Sąd Wojskowy uchylił wcześniejsze wyroki i umorzył postępowanie karne. Zmarł w kwietniu 1970 w Warszawie.