Po 54 latach absencji skeleton wrócił w 2002 roku do programu igrzysk. W Pjongczangu po raz siódmy w historii zostaną rozdane medale olimpijskie w tej konkurencji.

Dyscyplina ta narodziła się w drugiej połowie 19. wieku w Szwajcarii. Pierwsze oficjalne zawody rozegrano w 1884 roku, jednak wówczas jeszcze ślizgano się na drewnianych pojazdach. Rywalizowano na trasie z St. Moritz do Celeriny, a zwycięzca otrzymał na mecie... butelkę szampana.

Od 1887 roku zawodnicy zaczęli startować, kładąc się na skeletonie na brzuchu. Sport ten otrzymał funkcjonującą do dzisiaj nazwę pod koniec 19. stulecia - w 1892 roku zaczęto bowiem produkować pierwsze stalowe sanki, które przypominały w pewnym stopniu ludzki kościec ("skeleton" - ang. szkielet, kościec).

W 1923 roku powstała Międzynarodowa Federacja Bobslejowa i Toboganu (FIBT), która zajmowała się także sprawami skeletonu. Pięć lat później dyscyplina ta zadebiutowała w igrzyskach. W St. Moritz rozegrano wówczas tylko konkurencję męskich jedynek.

Jednak później sport ten zniknął z grona dyscyplin rozgrywanych na olimpiadzie. Po wojnie tylko raz znalazł się w programie igrzysk - ponownie w St. Moritz w 1948 roku. Znowu na starcie stanęli tylko mężczyźni.

Kobiety rywalizowały dopiero w Salt Lake City (2002), kiedy to walczono o olimpijskie medale po raz trzeci.

Polska tylko raz miała w tej dyscyplinie reprezentanta. W 2006 roku w Turynie do rywalizacji przystąpiła Monika Wołowiec.