Urodził się w 1931 roku. Elektromechanik. Pracował m.in. w Szpitalu Klinicznym, Hucie "Ferrum", Fabryce Superfosfatu i Zakładzie Usług Radiowo-Telewizyjnych. W 1967 roku otworzył w swoim mieszkaniu w Katowicach zakład naprawy telewizorów. Z żoną Danutą wychowywali sześcioro dzieci.
W grudniu 1976 roku wysłał listy protestacyjne do marszałka Sejmu PRL i przewodniczącego Rady Państwa w sprawie represji wobec robotników, którzy brali udział w strajkach w Ursusie i Radomiu w czerwcu 1976 roku.
Na wieść o głodówce w kościele św. Marcina w Warszawie zorganizowanej przez działaczy Komitetu Obrony Robotników, Świtoń przyjechał z Katowic i dołączył do protestujących.
Od 20 maja 1977 roku Służba Bezpieczeństwa rozpoczęła "sprawę operacyjną" o kryptonimie "Emisariusz". Był to początek wieloletniej inwigilacji i nękania Kazimierza Świtonia i jego rodziny.
W lutym 1978 roku w Katowicach powstaje pierwszy w Polsce Komitet Wolnych Związków Zawodowych. Jego pomysłodawcą jest Kazimierz Świtoń, a pierwszymi sygnatariuszami – Roman Kściuczek, Ignacy Pines, Tadeusz Kicki, Władysław Sulecki, Bolesław Cygan oraz Jan Świtoń, syn Kazimierza.
14 marca, po ogłoszeniu powstania WZZ w wydawanej w drugim obiegu gazecie KSS KOR "Robotnik", Świtoń zostaje aresztowany. Władze odbierają mu koncesje na prowadzenie zakładu naprawczego, pozbawiając go środków do życia. Do sierpnia 1980 roku on i jego dwaj synowie – Jan i Ryszard – byli 40 razy zatrzymywani przez milicję i SB. Dodatkowo w mieszkaniu rodziny Świtoniów wielokrotnie przeprowadzano rewizje. W październiku 1978 roku został aresztowany pod zarzutem pobicia milicjantów i zdemolowania milicyjnego samochodu. W marcu 1979 roku skazano go na rok więzienia. Na drugi dzień Świtoń został wypuszczony, najprawdopodobniej dzięki naciskom środowisk opozycyjnych z KOR i ROPCiO. W tym czasie również Rozgłośnia Polska Radia Wolna Europa informowała o represjach wobec Świtoniów.
W maju 1979 roku uczestniczył w głodówce prowadzonej w Bazylice Matki Boskiej Piekarskiej w Piekarach Śląskich, a w maju 1980 roku – w głodówce w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej, solidaryzując się z działaczami opozycji, głodującymi w więzieniach.
Był jednym z sygnatariuszy "Karty Praw Robotniczych", która zawierała program niezależnego ruchu związkowego. Opublikowana została w 1979 roku w "Robotniku".
W sierpniu 1980 roku dołączył do strajku w Hucie Katowice, został również sekretarzem Zarządu Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ "Solidarność" Katowice. Usunięto go z Zarządu "S" po konflikcie z Andrzejem Rozpłochowskim, przewodniczącym MKZ.
Aresztowany 13 grudnia 1981, zwolniony w lutym 1982 z powodu złego stanu zdrowia. Ponownie aresztowany w grudniu 1983 roku, razem z Anną Walentynowicz, w czasie próby przybicia tablicy upamiętniającej 9 zabitych górników z kopalni "Wujek". Wyszedł z więzienia w lipcu 1984 roku. Założył Komitet Budowy Pomnika Górników Poległych 16 grudnia 1981 w kopalni "Wujek". W grudniu 1986 roku ponownie trafił do aresztu. W 1987 roku wszedł w skład podziemnej Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność" Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. W maju 1988 roku wspierał strajk w Hucie im. Lenina w Krakowie.
W czerwcu 1989 roku nieskutecznie ubiegał się o mandat poselski. Należał do Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy. W 1998 roku inicjator akcji w obronie Krzyża na oświęcimskim żwirowisku.
Kazimierz Świtoń zmarł w 2014 roku.
Biogram w oparciu o publikację "Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956 -89", t. 1, pod redakcją Jana Skórzyńskiego. Ośrodek KARTA, Warszawa 2000
