"Pożegnanie jesieni" Stanisław Ignacy Witkiewicz

Historia Atanazego Bazakbala okazuje się modelową opowieścią o dekadencji, świecie bez wartości, w którym wszystko wolno, a więc nic nie ma znaczenia. Eksperymenty bohatera i jego otoczenia z używkami, kolejne romanse i orgie, tylko pogłębiają ich nihilizm.

"Pożegnanie jesieni" Stanisław Ignacy Witkiewicz

Foto: materiały promocyjne

To pierwsza powieść opublikowana przez autora znanego wcześniej ze swoich sztuk teatralnych i twórczości plastycznej. Stanisław Ignacy Witkiewicz, nazywanym Witkacym, przez lata poszukiwał sposobu na stworzenie Czystej Formy. Dzieła, które samą swoją formą, wywoła u odbiorcy uczucie metafizyczne. Szukał tego z uporem w różnych obszarach sztuki. Jednak pod koniec lat 20., kiedy pisze "Pożegnanie jesieni", ma coraz mniej przekonania do własnej teorii. Chyba słusznie, bo w przypadku tej powieści, to treść okazuje się najważniejsza.  Historia Atanazego Bazakbala okazuje się modelową opowieścią o dekadencji, świecie bez wartości, w którym wszystko wolno, a więc nic nie ma znaczenia. Eksperymenty bohatera i jego otoczenia z używkami, kolejne romanse i orgie, tylko pogłębiają ich nihilizm. Czynią ich też podatnymi na religijne konwersje i podejrzane ideologie, uosabiane przez rewolucjonistę Sajetana Tempe. Samą powieść interpretowano jako bardzo mocne ostrzeżenie przed komunizmem.