"Eseje dla Kasandry" Jerzy Stempowski

Eseje Stempowskiego bez względu na to, czy pisze o przedwojennej Warszawie, Tukidydesie czy portretach Polaków u Dostojewskiego to intelektualna precyzja i świetny warsztat literacki.    

"Eseje dla Kasandry" Jerzy Stempowski

Foto: materiały promocyjne

Polska szkoła eseju, tak jak polska szkoła reportażu, była produktem eksportowym naszej literatury. Niestety, Jerzy Stempowski, który w tej szkole uczył, jest wciąż polskim czytelnikom słabo znany z powodów biograficznych. Po wojnie zamieszkał w Szwajcarii, swoje teksty publikował w paryskiej "Kulturze", a upadku komunizmu nie dożył. Chociaż od śmierci Stempowskiego minęło prawie pół wieku i dziś okazuje się nad wyraz przenikliwym obserwatorem. Wystarczy sięgnąć po tytułowy szkic ze zbioru "Eseje dla Kasandry" z roku 1961, w którym autor bardzo przekonująco przestrzega przed niezdolnością przewidywania katastrof historycznych przez kraje Zachodu. Dyskurs racjonalny zagłusza to co irracjonalne, mimo że wszyscy teoretycznie wiedzą, że świat racjonalny nie jest. Dlatego im prorok bliższy jest prawdy, tym mniej chętnie go słuchamy. Eseje Stempowskiego bez względu na to, czy pisze o przedwojennej Warszawie, Tukidydesie czy portretach Polaków u Dostojewskiego to intelektualna precyzja i świetny warsztat literacki.