Studiował kompozycję w Pradze, kształcąc się pod kierunkiem Marka Kopelenta. Od 1990 r. jego dzieła wykonywane były w wielu krajach Europy, a także w Ameryce Północnej i Japonii.
Materiał dźwiękowy utworów Smolki stanowiły instrumentalne opracowania odgłosów życia codziennego (syreny statków i pociągów, dudnienie maszyn, plusk deszczu), tworzących idiom jego muzyki – niejednokrotnie nostalgiczny, a czasem groteskowy. Później do „sonorystyki konkretnej” dodawał elementy typowo muzyczne (triada, kantylena smyczkowa), poddając je jednak pewnej deformacji z wykorzystaniem mikrotonów, hoketusu lub innych przekształceń.
Jego dorobek kompozytorski obejmuje takie dzieła, jak m.in.: Rain, a Window, Roofs, Chimneys, Pigeons and so… and Railway-Bridges, too (1992), Walden, the Distiller of Celestial Dews (2000), Solitudo (2003), Semplice (2006), Rush Hour in Celestial Streets (2007), Poema de balcones (2008), Psalmus 114 (2009), Blue Bells or Bell Blues (2010–2011), Annunciation (2014), Quand le tympan de l’oreille porte le poids du monde (2014–2015), A Yell with Misprints (2016), The Name Emmanuel(2017), Wooden Clouds (2017–2018).
Od 2004 r. wykłada kompozycję w Brnie. Jego utwory ukazują się nakładem wydawnictwa Breitkopf & Härtel, Wiesbaden.
źr. materiały prasowe organizatora konkursu
