Wspominałam już niegdyś, jak przed tym lustrem odkryłam, że mi – urosły uszy. Tak, tak. Zwróćcie Pastwo uwagę, jak na starość rosną człowiekowi uszy. A teraz z kolei – zauważyłam, że robię się podobna do… ś.p. Pani Profesor Anny Świderkówny. A dokładnie wiem, jak wyglądała w ostatnich latach życia, bo należała do tej samej parafii, i czasem ją widywałam, taką coraz drobniejszą, kruchutką i delikatniejszą. No i – nie ma co ukrywać - łysiejącą. Jak ja teraz. Rozmawiałam z nią kiedyś przez telefon, zadzwoniłam w jakiejś drobnej sprawie z naszej Redakcji. I rozgadałyśmy się jak stare znajome. Co za kobieta!
Przez przypadek trafiłam na książkę „Niejedno imię miłości” – ostatni wywiad z profesor Świderkówną. Otóż ciekawy epizod z jej życia związany jest z klasztorem, do którego wstąpiła w 1978 roku. Ale władze zakonne orzekły, że nie miała powołania, i po roku stamtąd odeszła. Mówiła że widocznie Bóg chciał, aby poszła do klasztoru, i chciał, żeby stamtąd wyszła. Lecz dopiero spowiednik pomógł jej to lepiej zrozumieć, gdy w czasie jednej ze spowiedzi powiedział do niej: „Twoją karierą jest Bóg”.
Mam w domu kilka książek Pani Profesor o Biblii, i wciąż odkładałam je na dalsze półki. Teraz już koniecznie muszę je przeczytać. Chcę przeczytać.
Elżbieta Nowak
