Pierwszą znaną mi tak blisko osobą, która otwarcie przyznała się do tego, że nie wierzy w Boga. Tak to nazywał. Było to trudne do pojęcia, tak samo jak u jednej ze szkolnych koleżanek, też w szkole średniej. Potem okazało się, że także nauczycielka biologii z liceum była osobą niewierzącą, i po maturze życzyła nam „szczęśliwego życia osobniczego”, do dziś pamiętam to jej określenie przypominające Darwina. Pamiętam też jeszcze, że w tych czasach modliłyśmy się przed lekcjami i po lekcjach. A nowy dyrektor - który też był niewierzący, co szczególnie podkreślał, stawał wtedy na baczność gdy my odmawiałyśmy modlitwę. Lecz zanim skończyłam szkołę znieśli lekcje religii w szkole i chodziłyśmy na nie potem do kościoła,.
Tak to wspominam, bo charakterystyczny był wtedy szacunek osób niewierzących dla wierzących, Nie trwało to długo, było w tym zresztą wiele fałszywego pozoru. Ale były to też jakieś zewnętrzne formy współżycia.
Dlatego teraz tak trudno mi zrozumieć, że ktoś może naśmiewać się z cudzych uczuć religijnych, i przyznam nawet, że mnie to boli osobiście. Przecież ja nie naśmiewam się z kogoś kto nie wierzy w Boga - że jest niewierzący. Albo że wierzy z coś innego niż ja.
Może też mam to szczęście, że nigdy nie utraciłam wiary, co nie jest jednoznaczne z praktykowaniem. Bo człowiek ma różne etapy w swym życiu i czasem woli unikać kontaktu z Panem Bogiem niż Go obrażać swoim zachowaniem. W takiej sytuacji przychodzi mi zawsze na myśl piękny fragment Drogi Krzyżowej Josemarii Escriva:
„Działo się to przed laty w jednym ze szpitali Madrytu. Umierający, Cygan, gdy po spowiedzi Kapłan podał mu swój krzyżyk do ucałowania, zaczął głośno krzyczeć: Tymi nieczystymi ustami nie mogę całować Pana! - I nie było sposobu, by go uspokoić. – Ależ za chwilę obejmiesz Go i ucałujesz w Niebie!”
Elżbieta Nowak
