Dzień 4 marca w liturgii kościelnej jest poświęcony Św. Kazimierzowi Królewiczowi. Urodził się 3 października 1458 roku w Krakowie, jako drugi syn króla polskiego Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, córki cesarza Niemiec Albrechta II. Zmarł w Grodnie 4 października 1484 r. w wieku 26 lat. Został pochowany w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny. Powodem tak wczesnej śmierci świętego była choroba płuc. Mimo krótkiego życia zasłynął mądrymi i roztropnymi rządami, ciesząc się poważaniem wśród poddanych. Jego pierwszym nauczycielem i wychowawcą był ksiądz Jan Długosz, który pisał że: „Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu”. Święty przedstawiany jest najczęściej w mitrze i szatach książęcych. Jego atrybutami widocznymi na obrazach są: krzyż, spoczywająca na stole lub u stóp mitra symbolizująca odrzucenie ziemskich godności i zaszczytów, zwój ze słowami hymnu „Omni die dic Mariae (łac. Dnia każdego sław Maryję) oraz różaniec.
***
Po więcej felietonów dotyczących świąt zapraszamy do naszej zakładki świętujemy.
