Mnóstwo tych melodii pojawiło się zwłaszcza w okresie międzywojnia, a bardzo przyczynili się do tego poeci pochodzenia żydowskiego, wzięci autorzy tekstów tacy jak Andrzej Włast, Marian Hemar, Henryk Warski, Jerzy Petersburski, Henryk Gold, Julian Tuwim.
Przyjęło się, że fokstrot miał dwóch ojców. Pierwszym z nich był aktor Harry Fox, który w 1913 roku na scenę teatralną wprowadził charakterystyczne kroki kłusujące. Drugi to Oscar Duryca, znany tancerz i baletmistrz, który przekształcił kroki w takie posuwiste, wykonywane wśród publiczności. Taniec szybko trafił do Europy i bardzo szybko stał się popularny w Polsce.
Czy tak samo go tańczono nad Wisłą jak w innym miejscu Europy? To zależy. Jeśli spojrzało się na tancerzy na sali balowej, uczęszczających do szkół tańca zamożnych przedstawicieli śmietanki towarzyskiej, a potem na przeciętnych obywateli, można było dostrzec różnice.
Na przykład w roku 1937 czy 1938, letnią porą, dancingowa orkiestra grała zazwyczaj szybkie fokstroty, jak "Maniusiu ma", "Nikodem", "Zimny drań", a panująca filozofia podpowiadała: tańcz jak ci wygodnie. Sztywne reguły i ustalone kroki przyjęte w szkołach tańca na zwykłych potańcówkach nie obowiązywały. Taniec uzależniony był zaś od tempa - wolniejsze nazywano slow fox i tańczono go "dwa na raz", natomiast szybkie melodie szuranym krokiem "na raz"
***
Tytuł audycji: Pierwsze kroki
Przygotował: Piotr Dorosz
Gość: Piotr Zgorzelski
Data emisji: 9.01.2021
Godzina emisji: 8.50
