Jim Morrison. Charyzmatyczny wokalista grupy The Doors

80 lat temu, 8 grudnia 1943 roku, w Melbourne urodził się Jim Morrison, słynny amerykański muzyk, wokalista rockowy.

Jim Morrison, legendarny wokalista zespołu The Doors

Foto: Forum

Pan Charyzma

Sam zwykł o sobie mawiać - Król Jaszczur, choć czasem mówił też Mr Mojo Risin. Koledzy z zespołu nazywali go po prostu Jimbo. Fani natomiast z uwielbieniem mówili o nim Pan Charyzma.

Uważany za jednego z najbardziej wyrazistych wokalistów i twórców rockowych, często podkreślał, że przede wszystkim był poetą. Dla nas pozostał jedną z głównych postaci psychodelicznego rocka.

Urodził się w zwyczajnej rodzinie oficera marynarki wojennej, w niewielkim miasteczku Melbourne, na Florydzie (USA). Jednak z uwagi na służbę ojca rodzina często przenosiła się i on razem z nią zmieniał swoje miejsce zamieszkania. Nadany sobie przydomek (Król Jaszczur) pojawił się w czasie, kiedy na krótko osiedli w Nowym Meksyku, a Jim całymi godzinami lubił przyglądać się gadom na pustynnym bezkresie. Ostatecznie wraz z rodziną zamieszkali w Kalifornii.

Co ciekawe, w młodości był dość nieśmiałym chłopakiem, stroniącym od innych, uciekającym w świat "jaszczurów", pełnym buntu wobec ojca i rodzinnym zasadom. Jako nastolatek dotarł do tekstów Fryderyka Nietzschego i Williama Blake'a, ale nade wszystko znalazł inspiracje w poezji Arthura Rimbauda, Paula Verlaine'a i Charlesa Baudelaire'a. To dzięki nim "popełnił" swoje pierwsze wiersze i dzięki także ich inspiracjom zaliczany był do grona "poetów wyklętych".

The Doors wśród "dzieci kwiatów"

Poezja jego, osadzona w romantycznej tradycji, z wieloma surrealistycznymi elementami, pełna jest tajemniczości, ale i buntu. Duży wpływ na jej wyraz miały różne używki, w których Morrison coraz bardziej się zatracał.

Obok alkoholu, czy nawet razem z nim, wypróbował całą gamę narkotyków, tak popularnych wśród "dzieci kwiatów", jak nazywano ruch hippisowski zachodniego wybrzeża USA. Bez tych elementów nie byłoby psychodelicznego rocka, a bez Morrisona nie byłoby grupy The Doors.

Poetyckość Morrisona dała swój wyraz także przy ustalaniu nazwy słynnego zespołu i ta zaproponowana przez niego, odnosiła się do książki Aldousa Huxleya "Drzwi percepcji". Grupa już pierwszą płytą osiągnęła ogromny sukces. To na niej znalazły się takie przeboje, jak "Light My Fire" czy "The End". 

Posłuchaj

01:36 The Doors - Light My Fire.mp3 The Doors. Historia powstania "Light My Fire". (PR, 2012)

 

Posłuchaj

04:02 The Doors - LA Woman.mp3 The Doors. Historia powstanie "LA Woman". (PR, 2012)

 

Sukces był wypadkową nowego instrumentalnego brzmienia i niesamowitych tekstów Morrisona. Nade wszystko jednak najwięcej magii dostarczał on sam swoim silnym i dramatycznym barytonem, swoją sceniczną osobowością, swoim wychodzeniem poza konwencje (co wkrótce stało się dla innych konwencją).

Na sześciu płytach, które zespół wydał za życia Morrisona, znalazło się jeszcze kilka kultowych utworów. Jednak jednym z najbardziej znaczących jest ten nagrany razem jako ostatni – "Riders on the Storm". Utwór ten jest częstym motywem w wielu filmach i aranżacjach artystycznych. Dość powiedzieć, że nagrywaniem i remiksowaniem tego utworu zajmowało się później wiele zespołów muzycznych.

Posłuchaj

01:08 The Doors 22.12.mp3 The Doors. Historia powstania utworu "Riders on the Storm". (PR, 2012)

 

Charyzmatyczny i czarujący

Publika kochała Jima, jego czar sceniczny, a nawet wybryki, czasem wręcz skandaliczne. Swoimi tekstami, głosem i zachowaniem potrafił natchnąć słuchaczy, widzów, jak niewielu z jego pokolenia. Mimo, że rock psychodeliczny był czymś powszechnym w drugiej połowie lat sześćdziesiątych XX wieku, po obu stronach Atlantyku, niewielu jest wykonawców tak mocno oddziałujących, tak bardzo zapamiętanych jak Morrison i The Doors. Wymienić tu można jedynie Janis Joplin, The Grateful Dead, Iron Butterfly czy Jimiego Hendrixa. Wiele bardzo znanych rockowych zespołów sięgało po tę stylistykę w niektórych utworach, na niektórych płytach.

Jim Morrison, jak nagle pojawił się na scenie muzycznej, tak nagle odszedł, pod wpływem różnych używek, w tajemnicy, w Paryżu. Informację o jego śmierci podano dopiero po ośmiu dniach, pięć dni po pogrzebie. Pochowany został na paryskim cmentarzu Père-Lachaise, wśród takich nieśmiertelnych jak Guillaume Apollinare, Honoré de Balzac, Marcel Proust, Fryderyk Chopin czy jego ulubiony poeta Oscar Wilde.

Pojawił się jak burza, jak jej jeździec i razem z nią odszedł. Tylko czasem, ktoś jeszcze włączy jego muzykę, jak echo minionych grzmotów...

PP