Aleja Radiowej Trójki w Tonacji Myslovitz

Ostatnia aktualizacja: 31.05.2011 07:00

To już dziś! Koncert zespołu uświetni uroczystość otwarcia Alei Radiowej Trójki w Parku Agrykola.

Audio

07'54

W Tonacji Myslovitz

Pomysł nadania alejce nazwy związanej z Trójką powstał wśród słuchaczy rozgłośni jako wyraz uznania dla kulturotwórczej roli Programu 3, który od niemal pół wieku kształtuje gusta i wychowuje kolejne pokolenia polskiej inteligencji.

Wielkie otwarcie alejki odbędzie się dzisiaj o godzinie 18:00. Jeśli ktoś nie zdobył wejściówki na koncert, może go posłuchać w radiu.

Trudno chyba wyobrazić sobie zespół bardziej adekwatny do takiej okazji niż Myslovitz. Błyskotliwa kariera grupy wywodzącej się z niewielkiej śląskiej miejscowości była przecież organicznie związana z Trójką.

W poniedziałkowej "W Tonacji Trójki", poświęconej temu zespołowi, Piotr Stelmach wspominał, jak w lutym 2003 roku w Studiu im. Agnieszki Osieckiej doszło do nieplanowanej premiery piosenki "Czerwony notes błękitny prochowiec", która na płycie "Skalary, mieczyki, neonki" miała zostać opublikowana kilkanaście miesięcy później. Z kolei goszczący w audycji Grzegorz Hoffmann przyznał, że jego ulubionym utworem Myslovitz pozostawał przez wiele lat "Zgon" ("krótki i na temat").

Przypomnijmy, że 31 maja odbyła się premiera nowego albumu Myslowvitz "Nieważne jak wysoko jesteśmy...". - Płyta mroczna, wciągająca, tajemnicza, nieewidentna - zachwalał Piotr Stelmach "W Tonacji Trójki". - To święto polskiej muzyki. W taki dzień centrum Warszawy powinno zostać zamknięte, a na głównym rondzie powinien odbyć się koncert Myslovitz.

I choć żywej legendy polskiego rocka nie usłyszymy raczej mijając Rondo de Gaulle'a albo Rondo Romana Dmowskiego, to już w ten piątek osoby, które zdobyły wejściówki, będą mogły ich posłuchać w ogródku przy Myśliwieckiej 3/5/7.

Więcej informacji o otwarciu Alei Radiowej Trójki znajdziecie tu.

W audycji Piotra Stelmacha zabrzmiały następujące utwory Myslovitz:

Przypadek Hermana Rotha
Czerwony notes błękitny prochowiec
Ofiary zapaści teatru telewizji
Srebrna nitka ciszy
Blog filatelistów polskich

Aby usłyszeć więcej wystarczy kliknąć ikonę dźwięku "W Tonacji Myslovitz" w boksie "Posłuchaj" po prawej stronie.

Audycji "W Tonacji Trójki" słuchać można od poniedziałku do piątku o godz. 15:00.

Zobacz więcej na temat: Agnieszka Osiecka boks Grzegorz Hoffmann Myslovitz Warszawa

Czytaj także

"Ta alejka się radiowej Trójce po prostu należała"

Ostatnia aktualizacja: 12.05.2011 05:30

Biegnąca wzdłuż Kanału Piaseczyńskiego alejka spacerowa w parku Agrykola będzie nosiła nazwę "Aleja Radiowej Trójki".

Posłuchaj

00'55 Warszawa będzie miała Aleję Radiowej Trójki

00'26 Szefowa Trójki Magda Jethon o alejce

00'47 Stołeczni radni jednomyślnie przyjęli uchwałę w sprawie alejki. Słuchacze są zadowoleni

więcej

- Od dawna słuchacze mówili, że taka alejka powinna być w Warszawie. Wzięłam mapę i szukałam takiej alejki, która nie ma adresów, żeby nie było kłopotów z dokumentami, żeby ludzie się na nas nie złościli. Ta alejka będzie się nazywałam Alejką Radiowej Trójki. Oprócz tego, że jest pięknie położona i cała jest zadrzewiona, jeszcze ma coś takiego, co bardzo pasuje do Trójki, czyli nie jest banalna - mówi szefowa Trójki Magda Jethon.

O nadanie tej nazwy do radnych zwrócił się Program Trzeci Polskiego Radia, który swoją siedzibę od początku istnienia (czyli od 1962 roku) ma przy pobliskiej ul. Myśliwieckiej.

We wniosku pracownicy rozgłośni napisali, że nadanie alejce proponowanej nazwy byłoby wyrazem "uznania dla kulturotwórczej roli Programu III". W swoim wniosku podkreślili, że "Program III PR jest publiczną rozgłośnią, mającą niekwestionowane zasługi dla polskiej kultury. Od 48 lat kształtuje gusta i wychowuje kolejne pokolenia polskiej inteligencji. Trójkowi twórcy nie ulegają ulotnym modom, tanim gustom, komercyjnym naciskom".

Negatywną opinię w tej sprawie wydał Zespół Nazewnictwa Miejskiego, który "nie chciałby tworzyć precedensu upamiętniania i reklamowania współczesnych rozgłośni". W ocenie członków zespołu "lepiej rozważyć inne formy upamiętniania, np. ustawienie wzdłuż ww. alejki ławeczek z sygnałem Radiowej Trójki".

Podczas posiedzenia podkomisji ds. nazewnictwa ulic w lutym propozycję krytykowali także radni PiS, którzy argumentowali, że może to stworzyć precedens, na który będą powoływać się pracownicy innych firm, chcący, by nazwą ich zakładów pracy nazwać pobliskie ulice. Ostatecznie jednak komisja wydała opinię pozytywną, tak samo jak radni dzielnicy Śródmieście.

rr, kk, PAP

Zobacz więcej na temat: Trójka Warszawa POLSKA firma mod

Czytaj także

Trudna płyta Myslovitz (wywiad)

Ostatnia aktualizacja: 14.07.2011 16:00

"Nieważne jak wysoko jesteśmy..." to tytuł najnowszego albumu Myslovitz. W piątek ikona polskiego rocka niezależnego wystąpi w Jarocinie. Przypominamy wywiad przeprowadzony w maju przez Piotra Metza.

Posłuchaj

14'40 Trudna płyta Myslovitz

więcej

- Ta płyta trochę się rozlazła. Trudno nam się było zebrać po roku przerwy, który spędziliśmy na graniu koncertów - wyznali Piotrowi Metzowi muzycy z właściwą sobie skromnością i naturalnością. Efekt jest jednak imponujący: dziewięć przebojowych i zazwyczaj ostrych piosenek, które znakomicie sprawdzą się na koncertach. Co więcej, podczas sesji okazało się, że Myslovitz dysponują już dziś materiałem na dwa studyjne albumy - kolejny powinien się ukazać już na wiosnę przyszłego roku.

Zapraszamy do wysłuchania całego wywiadu wyemitowanego w trójkowej audycji "Lista osobista". Wystarczy kliknąć ikonę dźwięku "Trudna płyta Myslovitz" w boksie "Posłuchaj" po prawej stronie.

Członkowie Myslovitz zdradzają w nim między innymi, które piosenki wyciągnięte zostały z domowego archiwum Artura Rojka, w których refren stał się zwrotką, a zwrotka refrenem, a w których sekcja rytmiczna zastąpiona została "popsutą" gitarą akustyczną. Najciekawsze, jak zwykle, okazują się jednak literackie inspiracje muzyków. Na "Nieważne jak wysoko jesteśmy..." odbijają się echem proza Philip Rotha, film "21 gramów" i biografia Krzysztofa Komedy, ale też blogowe wpisy eksperymentujących z chemikaliami dzieciaków oraz zabójstwo kibica Lechii o pseudonimie "Człowiek". Oczywiście wszystko w specyficznej dla Myslovitz, poetyckiej aurze.

Zobacz więcej na temat: Artur Rojek boks Jarocin Krzysztof Komeda Lista osobista Myslovitz

Czytaj także

1995: Gdy Freshmen stali się Myslovitz

Ostatnia aktualizacja: 04.09.2011 07:00

Dziś, gdy Myslovitz należy już do kanonu polskiego rocka i niemal stał się naszym towarem eksportowym, łatwo zapomnieć, że jeszcze w 1995 roku nikt nie wierzył w sukces "chłopców z Mysłowic". Nawet oni sami.

Posłuchaj

28'14 1995: Gdy Freshman stał się Myslovitz

więcej

- Byli bardzo nieufni i nie wierzyli, że będą kiedyś mogli żyć ze swojej muzyki, że nie będą musieli chodzić do pracy - wspomina Paweł Jóźwicki, producent pierwszego albumu grupy.

Trudno się dziwić: rząd nad duszami polskich fanów rocka sprawował wtedy niepodzielnie Grunge, a moda na Britpop, z którym przez jakiś czas identyfikowano Myslovitz, miała dopiero nadejść. Istniejący od 1992 roku zespół z trudem przekonywał do siebie publiczność kolejnych przeglądów i festiwali: - Ludzie we flanelowych koszulach i z długimi włosami nieraz obrzucali nas inwektywami w rodzaju „pedały ze sceny”.

Przełomowy okazał się koncert na Mokotowskiej Jesieni Muzycznej. Zwycięstwo na tym przeglądzie, w którym udział brali m. in. Two Faces z Agnieszką Chylińską na wokalu oraz grupa Atmosphere, zapewniło śląskim muzykom kontrakt nagraniowy. Ale już wtedy pojawiły się ostre polemiki w środowisku branżowym. Anja Orthodox, wchodząca w skład jury, miała wtedy zażądać powtórzenia głosowania.

I tak „chłopcy z Mysłowic” trafili do studia. Nie było się oczywiście bez drobnego liftingu wizerunku. Wydawca, Paweł Wojciechowski zażądał przede wszystkim porzucenia oryginalnej nazwy Freshmen, która kojarzyła się „z produktem reklamowym, pastą do zębów albo dropsami”. Po krótkich pertraktacjach stanęło na swojsko-rockowej hybrydzie "Mysłowic" oraz "Kravitz"...

- Pierwszy raz w życiu trafiliśmy do hotelu w Warszawie oraz profesjonalnego studia nagrań. Nie wiedzieliśmy jak się zachować - wspominają z rozbrajającą szczerością muzycy Myslovitz. - Do dziś peszą nas kamera i mikrofon.

Ale Paweł Jóźwicki całkowicie zaufał debiutantom i własnej intuicji: - Każdym porem wierzyłem w to, że wszyscy zwariują na punkcie Myslovitz. Choć Gośka Maliszewska z firmy mówiła: "to kwestia maksymalnie kilku płyt, ale ten mały dobrze wygląda, przypomina Zelnika, więc spodoba się dziewczynom".

Taka opinia była zresztą w branży powszechna. Wydana w 1995 roku płyta "Myslovitz" bardzo długo się wydawcy nie zwracała. Także dwa kolejne wydawnictwa traktowane były z nieufnością, a nawet lekceważeniem. O Myslovitz nieustannie się mówiło, ale prawie nigdy dobrze - "W Polsce to się nie sprzeda".

Dopiero "Miłość w czasach popkultury" z 1999 roku stała się komercyjnym sukcesem, okrywając się podwójną platyną. - A nie mówiłem, że coś z tego będzie - cieszył się Paweł Jóźwicki. - Czwarta płyta była rewelacją. Prawdę mówiąc na debiucie nie odpowiadało mi surowe brzmienia oraz specyficzny wybór utworów na single, ale taka była decyzja zespołu.

Sami muzycy z większym sentymentem wsominają swoje początki: - Jesteśmy zaskoczeni, jak wiele z tych piosenek wciąż gramy na koncertach. To po prostu były świetnie numery...

Fonograficzny debiut Myslovitz wspominają członkowie zespołu: Wojtek Kuderski i Wojtek Powaga, a także wydawca Andrzej Paweł Wojciechowski, producent Paweł Jóźwicki oraz krytyk Robert Sankowski.

Aby posłuchać audycji „Historia pewnej płyty”, przygotowanej przez Annę Gacek oraz Tomasza Żądę, wystarczy kliknąć ikonę dźwięku „1995: Gdy Freshmen stał się Myslovitz” w boksie „Posłuchaj” po prawej stronie.

Zobacz więcej na temat: Historia pewnej płyty reportaż Myslovitz Anja Orthodox POLSKA atmosphere moda

Czytaj także

Niepokorne Myslovitz

Ostatnia aktualizacja: 30.05.2011 11:00

"Nieważne jak wysoko jesteśmy..." to longplay grupy prezentującej poziom międzynarodowy.

To na naszym rynku bez wątpienia największa premiera tej wiosny. Ktoś powie, że Myslovitz nie muszą już niczego udowadniać. Nieprawda! Dopóki nagrywają nową muzykę, muszą. Marka zobowiązuje, tym bardziej. Jaskrawy przykład - proszę zwrócić uwagę, jak chłodno świat przyjął nowe Radiohead. Nie pomogły niezliczone punkty za poprzednie dokonania. Promujący ósmy album mysłowickiego kwintetu singiel "Ukryte" imponował realizacją, ale nieco rozczarowywał ubogimi kompozycyjnie, opartymi na dwóch monotonnie powtarzanych akordach, zwrotkami. Jak zatem prezentuje się całość?

Myslovitz pozbyli się nadmiaru egzaltowanej ckliwości, która niejednokrotnie okazywała się piętą achillesową formacji. Wokalista Artur Rojek kradnie show. Jest w życiowej formie. Jednak nie technika jest tu najistotniejsza. Lider zespołu buduje wstrząsającą kreację. Bez nachalnej dosłowności opowiada historię człowieka, który w obliczu pogmatwanego nowoczesnego świata ociera się o furię, o szaleństwo. Jednocześnie bogactwo wewnętrznych doznań i siła przemyśleń stawiają go wysoko ponad rzeczywistością kultury tabloidów, wyposażają w nadludzką siłę, unieśmiertelniają.

Muzycznie zespół nawiązuje kilkukrotnie do płyty "Z Rozmyślań Przy Śniadaniu". Tak jest choćby w agresywnym gitarowym ataku refrenu ”Skazy”. A "21 Gram" kończy się finałem przypominającym "Myszy i Ludzi". Przy czym, co należy uznać za sukces, grupa uniknęła łatwego pójścia w sprawdzone szablony. Oczywiście, że ci, dla których Rojek z kolegami nie stanowili nigdy atrakcji, nie padną na kolana i tym razem. Jednak koncept "Nieważne jak wysoko jesteśmy..." jawi się zaskakująco świeżym. Każda kompozycja zaaranżowana jest z odpowiednią inwencją, grupa umyka zarzutom o odcinanie kuponów od wypracowanego stylu. Nie znajdziemy tutaj "Chciałbym Umrzeć z Miłości II", na szczęście. Mamy do czynienia z zespołem ambitnym, czego najlepszym wyrazem jest centralny punkt materiału – "Ofiary Zapaści Teatru Telewizji". To Myslovitz niepokorne, tak bardzo odległe od anten komercyjnych radiowych molochów. Więcej – chciałoby się powiedzieć, że takie realia solennie kontestujące. Choć czysto kompozytorsko nie są to wcale najbardziej skomplikowane i wysublimowane numery na Ziemi. Co nie musi być wielkim zarzutem.

Warto także przyjrzeć się temu, jak materiał brzmi na tle nielicznej konkurencji. Niemal dokładnie rok temu ten sam producent, Marcin Bors, zrealizował drugi album poznańskich Much. Na papierze mocno analogiczny w stosunku do propozycji grupy Artura Rojka – bo próbujący melodyjną gitarową alternatywę ubrać w szaty nowoczesnej, efektownej realizacji, bo zaśpiewany po polsku. Oba wydawnictwa dzieli jednak dystans, na korzyść zespołu ze Śląska. Począwszy od pracy sekcji rytmicznej, przez kunsztowność gitarowych faktur, po interpretacje liryczno-wokalne – propozycja Myslovitz na wszystkich tych odcinkach prezentuje się dojrzalej, po prostu lepiej. Zresztą wspomniane "Ofiary Zapaści..." to spacer po linie, na który w obecnej chwili może w tym kraju pozwolić sobie chyba tylko piątka z Mysłowic.

Bez wykalkulowanego grania pod zespoły hołubione przez modne portale, ale także bez niezgrabnego infantylizmu, który w przypadku równie emocjonalnych wypowiedzi, przykleja się do polskich piosenek niejako z automatu. Naszej rock’n’rollowej scenie niezwykle daleko nawet do standardów małej Szwecji. Tym donioślej brzmi następująca konkluzja: "Nieważne jak wysoko jesteśmy..." to longplay grupy prezentującej poziom międzynarodowy. A że nie żyjemy w czasach pionierskich arcydzieł - cóż, te nie ukazują się dzisiaj nawet w ojczyznach muzyki rozrywkowej, Wielkiej Brytanii czy Stanach Zjednoczonych. Tym bardziej tak solidny album Myslovitz uznać należy za duże krajowe wydarzenie.

Marcin R. Nowicki

Zobacz więcej na temat: Artur Rojek Myslovitz radiohead śniadanie Wielka Brytania