Kent Stacey

Urodzona w USA, z muzycznym wykształceniem prosto z Wielkiej Brytanii, uwielbiana we Francji. Słowem – międzynarodowa gwiazda i posiadaczka jednego z najciekawszych jazzowych głosów młodego pokolenia.

EMI Music Poland

Młodzieńcze lata spędziła w New Jersey, zasłuchując się w głosie Franka Sinatry, Nat King Cole’a, i powoli stając się fanką ery swingu. Jednak jeszcze wtedy nie wiązała swojej przyszłości z muzyką i po paru latach ukończyła komparatystykę literacką na Sarah Lawrence College w Nowym Jorku. Dopiero typowo turystyczny wyjazd do Europy, który zakończył się studiami na londyńskiej Guildhall School Of Music And Drama, zapoczątkował jej fascynację śpiewem. Dodatkowym wsparciem dla nowej pasji było zauroczenie poznanym tam saksofonistą - Jimem Tomlinsonem, którego poślubiła w 1991 r. w wieku 23 lat.

Pierwszym krokiem na drodze do szerszej publiczności były występy w hotelu Ritz w Londynie z Vile Bodies Swing Orchestra. Wtedy to, w 1995 r., porozsyłane po wytwórniach demo Stacey trafiło w ręce twórców filmu Iana McKellena "Richard III", co zaowocowało dla niej rolą, przy okazji której w sali balowej wyśpiewała jazzową wersję utworu Christophera Marlowe'a "The Passionate Shepherd To His Love". Była to prosta droga do podpisania kontraktu z jazzową wytwórnią Candid Records. Jej debiutancki album "Close Your Eyes" ukazał się w 1997 r. i oczywiście nie zabrakło na nim grającego na saksofonie męża Stacey. Album zawierał jej interpretacje romantycznych standardów takich jak np. "Little White Lies" czy "It’s Delovely" Cole’a Portera. Krytycy zachwycali się jej mocnym i czystym głosem, który porównywali do Mildred Bailey i docenili także wielki talent Jima oraz ich owocną współpracę.
Jednak na zainteresowanie jej osobą w rodzinnych Stanach Zjednoczonych musiała poczekać aż do 1999 r., kiedy to wystąpiła w porannym programie w telewizji CBS. W tym samym czasie ukazał się jej drugi album "Love is... The Tender Trap", a w rok później, kolejne zestawienie interpretacji klasyki pt. „Left Yourself Go” z kompozycjami autorstwa m.in. braci Gershwin. Cały krążek powstał w hołdzie Fredowi Astaire’owi, dzięki któremu większość z tych utworów stała się popularna. Wtedy też Stacey spotkało niemałe wyróżnienie, ponieważ została zaproszona przez Clinta Eastwooda do śpiewania na jego 70. urodzinach.

"The Boy Next Door"

W roku 2001 ukazał się jej czwarty studyjny album "Dreamsville", przepełniony balladami i będący jednym z najbardziej znanych dokonań artystki. Sukces przypieczętowała przyznana jej w tym samym roku nagroda British Jazz Award oraz w rok później BBC Jazz Award dla najlepszej wokalistki. W ten sposób jej nazwisko osiągnęło szczyt popularności, czego dość niecodziennym wyrazem było umieszczenie jej przez brytyjskiego autora kryminalnych bestsellerów Johna Harveya jako „śpiewającej” postaci w książce pt. "Stall Water". Stacey zyskała także uznanie w oczach Stevena Tylera z Aerosmith, który wymienił ją, obok Willie Nelson, jako swoją ulubioną wokalistkę.
Zauważenie jej talentu przez brytyjskiego pisarza Kazuo Ishiguro, który jej interpretację "They Can’t Take That Away From Me" uznał w programie radia BBC za utwór idealny  do zabrania na bezludną wyspę, dało początek owocnej współpracy. Pierwszy efekt to jego słowa rekomendacji w książeczce dołączonej do albumu "In Love Again", który ukazał się w 2002 r. Znalazły się na nim nowe aranżacje kompozycji Richarda Rodgersa, a śpiew Stacey był porównywany do Elli Fitzgerald czy Sarah Vaughan.

Już po roku mogliśmy usłyszeć szósty w jej karierze krążek pt. "The Boy Next Door", na którym znów nie zabrakło klasyków wylansowanych przez Franka Sinatrę, Tony'ego Bennetta, Raya Charlesa czy Nat King Cole'a, a wszystko oczywiście z akompaniamentem saksofonu Jima Tomlinsona. Płyta błyskawicznie uzyskała status złotej i w samej tylko Francji dobiła do 100 000 sprzedanych egzemplarzy.

EMI Music Poland

Na najnowszą produkcję Stacey fani musieli czekać aż cztery lata. Ukazała się ona w 2007 r. pod tytułem "Breakfast On The Morning Tram" i po raz pierwszy zawierała nie tylko odświeżone klasyki, ale także utwory napisane specjalnie dla Stacey przez jej męża oraz wspominanego już Kazuo Ishiguro. Ku uciesze francuskich fanów wokalistki na krążku znalazły się także trzy utwory w ich języku. Kolejnym przełomowym krokiem przy okazji tego albumu była rezygnacja ze współpracy z dotychczasową wytwórnią na korzyść kontraktu z legendarną Blue Note Records. Płyta osiągnęła status złotej we Francji i Niemczech już w pierwszych miesiącach sprzedaży.

"Ces petits riens (Live)"

https:\/\/www.staceykent.com/
https:\/\/www.lastfm.pl/music/Stacey+Kent/

(af)