Hilary Hahn i jej 27 smaków świata

“In 27 Pieces: The Hilary Hahn Encores” (wyd. Deutsche Grammophon) to kolejny „dziwny” projekt młodej, a już uważanej za ponad przeciętną angielskiej skrzypaczki. Będąc nierównaną interpretatorką Bacha i muzyki współczesnej, ambitna Hilary Hahn nie nudzi na swoim najnowszym dwupłytowym albumie słuchaczy.

Foto: materiały prasowe

Na pierwszy rzut oka już samo „encores” w tytule wiele mówi o tym, co zawierają srebrne dyski. A tu zaskoczenie. Hilay Hahn bynajmniej nie idzie śladem innych skrzypków i nie gra ulubionych, ale już ogranych krótki utworów i aranżacji Kreislera, de Falli, Sarasate itd. – w końcu w płytotece melomanów jest zapewne takich płyt przynajmniej kilka. Artystka wpadła na doskonały pomysł i wykorzystała swoje dobre kontakty z wieloma współczesnymi kompozytorami, by napisali specjalnie dla niej kompozycje pasujące do idei albumu. 27 krótkich dzieł na skrzypce i fortepian, za którym zasiadł Cory Smythe, to niesamowita wycieczka po różnych stylach, fascynacjach, sposobach patrzenia nie tylko na muzykę, ale i na świat i na człowieka. Ten galimatias spina sama artystka – swoją niezrównaną techniką, umiejętnością przeżywania muzyki, szerokimi horyzontami i wybujałą wyobraźnią. Myślałem, że Hahn po wydaniu przed dwoma laty jakże egzotycznego krążka „Silfra” nie tak szybko ponownie mnie zaskoczy. A jednak…

W jednym z wywiadów Eckart Runge, wiolonczelista Artemis Quartet powiedział, że Mendelsohn jest wciąż kompozytorem niezrozumianym i niedocenianym. Sposób w jaki zespół ten interpretuje  jego muzykę jest na wskroś modernistyczny: pełen pasji i intensywności, silnie słyszalne jest to w kwartecie op. 80. Nie brak tam jednak ciepła i głębi, szczególnie w częściach wolniejszych, świadczących o jednoczesnym mocnym zakorzenieniu w tradycji. Na płycie, oprócz wspomnianego kwartetu op. 80 -  szóstego w kolejności, będącego jednocześnie ostatnim dziełem skomponowanym przez artystę, znajduje się również kwartet nr 2 – z jego młodzieńczego okresu, oraz nr 3 – stworzony w najbardziej płodnym i najszczęśliwszym dla Menelssohna czasie – gdy znajdował się u szczytu popularności. "Mendelssohn: String Quartet 2, 3 & 6" (wyd. Erato) jest więc pewnego rodzaju przekrojowym spojrzeniem na tę formę twórczości w dorobku kompozytora – i zachęca do głębszego przyjrzenia się innym jego kameralnym dziełom, z których część, jak choćby wczesne kwintety fortepianowe, wciąż czeka na wypromowanie.

Dla każdego twórcy romantycznego, szczególnie po cyklu kwartetów smyczkowych  Beethovena, ten właśnie rodzaj kompozycji, najbardziej wysublimowany i uważany za najczystszą z form wyrazu, stanowił centralną część twórczości i swego rodzaju świadectwo kunsztu kompozytorskiego.  To świadectwo, za sprawą interpretacji Artemis Quartet, ukazuje Mendelssohna jako artystę o niezwykłej inteligencji, wyobraźni i uczuciu.

Alisa Weilerstein, uważana za jedną z najlepszych wiolonczelistek swojej generacji powraca, po niezwykle ciepło przyjętym debiutanckim albumie zawierającym koncerty wiolonczelowe Elgara i Cartera (nagranymi pod batutą Barenboima), z kolejnym wielkim dziełem i swego rodzaju sprawdzianem umiejętności dla każdego wiolonczelisty

Koncert wiolonczelowy Antonina Dvoraka, gdyż o nim mowa, to utwór niezwykle melodyjny, pełny pięknych pasaży, jednocześnie niezwykle skomplikowany, wymagający od artysty brawurowego i wirtuozerskiego  podejścia, w swojej konstrukcji bardzo modernistyczny i zaskakujący pod wieloma rozwiązaniami formalnymi. Alisie Weilerrstain udało się z tego swoistego testu wyjść obronną ręką: jej wykonanie, nienaganne pod względem techniki,  pełne jest nieodłącznej dla tego okresu romantyzmu, pasji i liryczności, ale również  melodyjności i śpiewności - nierozerwalnie  związanej z twórczością czeskiego kompozytora.

Oprócz koncertu wiolonczelowego zagranego wspólnie z Czeskimi Filharmonikami pod batutą Jiriego Belohlavka, stanowiącego oczywiście główny punkt programu”, na płycie znajdują się również kompozycje na wiolonczelę i fortepian, zagrane wspólnie z pianistką Anną Polonsky – ciekawy dodatek, ukazujący kolejne oblicze czeskiego kompozytora. Interpretacje młodej amerykańskiej wiolonczelistki nie są może przełomowa i wciąż daleko im do kunsztu Rostropowicza, Maiskiego, czy Casalsa – jednakże pewien liryzm, wysublimowanie, umiejętność podkreślenia drobnych szczegółów sprawiają, że z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnych nagrań sygnowanych jej nazwiskiem.

Ile on ma lat? Jeszcze nie zaczął czterdziestu, a już dziś jest uważany za jednego z najbardziej liczących się dyrygentów. Mało kto zrobił tak szybko tak olśniewającą karierę jak Yannick Nézet-Séguin, tym bardziej, że w wieku dwudziestukilku lat miał już za sobą nie tylko prowadzenie najważniejszych orkiestr w swojej rodzimej Kanadzie, ale w zawrotnym tempie rozwijał  międzynarodową karierę szefując m.in.: London Philharmonic Orchestra, Scottish Chamber Orchestra, Dresden Staatskapelle, French National Orchestra a ostatnio Philadelphia Orchestra. W zeszłym roku pojawiły się jego nagrania z symfoniami Czajkowskiego i Brucknera, a przy okazji „Così fan tutte” Mozarta i” The Rite of Spring” Strawińskiego. Ta różnorodność w doborze repertuaru pokazuje, że ciężko będzie kanadyjskiego dyrygenta zaszufladkować. Tym bardziej, że właśnie ukazał się jego pełny cykl czterech symfonii Schumanna, który zarejestrował wraz z Chamber Orchestra of Europe (wyd. Deutsche Grammophon). Nagranie to doczekało się już wielu pozytywnych recenzji, w których zwracano przede wszystkim uwagę na zwiewną grę zespołu i udane eksplorowanie wielobarwności tej muzyki. Ci, którzy nie lubią nagrań live, ze względu na szmery itd. będą ukontentowani – producenci zadbali o jak najwyższą jakość dźwięku. Dzięki temu cykl ten stanowi wyzwanie dla tych, którzy uważają, że w symfoniach Schumanna wszystko już zostało dawno powiedziane. Yannick Nézet-Séguin dopowiada swoje.

Mieczysław Burski