George Dorn Screams - "O Malley’s Bar"

Płyta brzmi surowo i głęboko, gęsto i przestrzennie zarazem. Z tej congletonowskiej wyliczanki kolorem najbliżej jej do dokonań amerykańskiej grupy The Appleeseed Cast.

John Congleton i lista zespołów, z którymi współpracował, mimowolnie zdominowały wszelkie doniesienia o drugim krążku GDS. Nic dziwnego. Nagrywanie u zagranicznego producenta, który - jak głosi notka promocyjna - ma na rozkładzie i Modest Mouse, i Bono, ciągle robi u nas duże wrażenie i pachnie wielkim światem.

Inna sprawa, iż jest godnym podziwu, że przy tak marnej sprzedaży płyt i stosunkowo nielicznej grupie odbiorców rodzimej alternatywy młodzi bydgoszczanie zdecydowali się na poważną zamorską wyprawę w poszukiwaniu czegoś tak mało wymiernego jak brzmienie. 

To z pewnością na "O Malley’s Bar" może się podobać. Płyta brzmi surowo i głęboko, gęsto i przestrzennie zarazem. Z tej congletonowskiej wyliczanki kolorem najbliżej jej do dokonań amerykańskiej grupy The Appleeseed Cast. Niedaleko jej też do dźwięków zawartych na debiucie. GDS to w dalszym ciągu zespół pozostający pod silnym wpływem postrockowej tradycji, lubujący się w smutnych zagrywkach gitar, transie i emocjonalnej dezintegracji. Ten ostatni element znalazł na płycie szczególny wyraz w dość częstych wyładowaniach monotonnego i przyjemnie otępiającego hałasu. Celuje w tym zwłaszcza końcówka albumu z przywodzącym na myśl wspomnienie nieodżałowanej Ewy Bruan "Clumsy Dance" i chyba najlepszym, ponad ośmiominutowym "Messages From A Drunken Broom", w którym Dżordże z wprawą najznamienitszych noise'owych rzeźników zarzynają pięknie snujący się motyw.  

Solidny mogwaiowski post rock nie broniłby się tak dobrze, gdyby nie fakt, iż chłopaki mają w swoich szeregach zjawiskowo śpiewającą Magdę Powalisz. Jej ciemny, depresyjny głos jest stworzony do opowiadania mrocznych historii o samotności, nieudanych związkach i gniewie, które to historie zdominowały kolejny już krążek GDS. Przez 50 minut Magda wędruje smutno w gęstej mgle dźwięków, przez które nie przebija się ani jeden promień słońca. Wydaje się, że przy okazji trzeciego albumu muzycy powinni w końcu wpuścić do ogrodu trochę światła, by ów kwiat rozkwitł nową barwą. Póki co GDS częstują nas płytą, której mógłby patronować cytat z Przerwy – Tetmajera: "Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie są treścią mojej duszy". W tym temacie już po raz drugi wykazują się prawdziwym kunsztem.

 

Bartosz Chmielewski