Beirut - "March Of The Zapotec / Holland EP"

2008 rok nie należał do łatwych dla Zacha Condona. Z powodów zdrowotnych artysta zmuszony był wycofać się z aktywności muzycznej i odwołać europejską trasę koncertową, w tym występ w Polsce. Z kolei 2009 rok póki co nie jest łatwy dla jego fanów.

2008 rok nie należał do łatwych dla Zacha Condona. Z powodów zdrowotnych artysta zmuszony był wycofać się z aktywności muzycznej i odwołać europejską trasę koncertową, w tym występ w Polsce. Z kolei 2009 rok póki co nie jest łatwy dla jego fanów.  

Po dłuższym okresie milczenia Beirut powraca z nowym materiałem, niestety znacznie słabszym od dotychczasowych wydawnictw. Krążek zawiera 11 premierowych utworów, nie stanowi jednak kolejnego pełnowymiarowego albumu, składa się bowiem z dwóch pod każdym możliwym względem odrębnych EP-ek: "March Of The Zapotec" oraz nagrana pod szyldem Realpeople i będąca powrotem do wcześniejszego muzycznego projektu Condona "Holland".

Pierwsza z nich swym przesiąkniętym nostalgią instrumentarium w jakimś stopniu nawiązuje do dawnego charakteru Beirutu. Zachary, znany z uprawiania muzycznych wędrówek po Starym Kontynencie, po zwiedzeniu Bałkanów na "Gulag Orkestar" oraz Francji na "The Flying Club Cup" tym razem zdecydował się na eksplorowanie bogatych kulturowo zakątków rodzimej Ameryki Północnej. Obrał więc kierunek na Meksyk, gdzie w towarzystwie 19-osobowej orkiestry pogrzebowej The Jimenez Band zarejestrował kilka podniosłych kompozycji. Efekt tego przedsięwzięcia ciężko jednak uznać za udany. Począwszy od intra, które brzmi jak przypadkowo zarejestrowany fragment ulicznej parady orkiestry strażackiej, nowe utwory sprawiają wrażenie nagrywanych na siłę i bez cienia pasji, która zawsze wręcz biła od Zacha. Promujący całe wydawnictwo singiel "La Llorona" nie może równać się nawet z najsłabszym momentem z debiutanckiego albumu, nie wspominając już o reszcie mocno przeciętnych kawałków, zwłaszcza tych całkowicie instrumentalnych, jak "My Wife" czy "On A Bayonet".

"La Llorona"

Z meksykańskiej stypy druga EP-ka przenosi słuchacza na europejskie wesele. Wypełnia ją całkiem przyjemny, syntetyczny, miejscami przecięty tradycyjnymi beirutowymi dęciakami popik. Brzmi on jednak tak tandetnie, jak gdyby stworzony został na zamówienie ojca panny młodej do przygrywania gościom podczas konsumpcji lub na potrzeby ścieżek dźwiękowych seriali telewizyjnych z lat 80. i 90., a nie tego przecież oczekujemy od naszego folkowego wonderkida. W szczególności "My Wife, Lost In The Wild" oraz "My Night With The Prostitute From Marseille" śmiało konkurować mogą z czołówką z "Santa Barbara", z tym że takie "No Dice" zakrawa już o prawdziwą kpinę z fanów - lepszą czołówkę miało chyba nawet "Miami Vice".

Na szczęście sam Zach Condon nalega, żeby nowego wydawnictwa nie traktować jako trzeciego albumu Beirut. Oby tylko po wydaniu właściwego longplaya nie okazało się, że owe EP-ki były zapowiedzią długoterminowego rozczarowania zmienionym brzmieniem, czy też spotem reklamowym nowego tandetnego produktu.
 

Natalia Kanabus