Po czternastu latach muzycznego niebytu, z nowym materiałem powróciła legenda nurtu grunge, zespół Alice in Chains. W przypadku płyty zatytułowanej "Black Gives Way to Blue" od początku większe kontrowersje wywoływał sam fakt jej nagrania, niż okres, jaki upłynął od czasu wydania ich ostatniego studyjnego albumu. Ogniskiem zapalnym, które podzieliło fanów na dwa obozy, był rzecz jasna fakt zatrudnienia nowego wokalisty – Williama DuValla – w miejsce zmarłego przed siedmioma laty, niezwykle charyzmatycznego Layne’a Staleya. Wrogiem publicznym numer jeden stał się Jerry Cantrell. Nie bez powodu zarzucano, że korzysta z wątpliwej moralnie okazji do powrotu na pierwsze strony magazynów, zamiast rozpocząć działalność z czystym kontem, pod nowym szyldem (biorąc za wzór chociażbym muzyków New Order). Z drugiej strony, od początku istnienia grupy to właśnie jego pierwszy gitarzysta był jednocześnie mózgiem i siłą napędową. Można było podejrzewać, że nie zadowoli się on li tylko wydawaniem kolejnych solowych płyt i kiedy na horyzoncie pojawi się możliwość kontynuowania projektu o nieporównywalnie większym dla muzyki rockowej znaczeniu, to z tej szansy skorzysta. A zatem reaktywacja studyjna zespołu po śmierci Layne’a, cokolwiek byśmy o niej nie sądzili, była tylko kwestią czasu. Rozumiem stanowisko osób, które ze względów ideologicznych bojkotują nowe wcielenie Alice In Chains i nie zamierzam polemizować z argumentami o problematycznym charakterze decyzji, jaką podjęli żyjący członkowie tej formacji. Warto jednak na spokojnie zreflektować, że koniec końców liczy się tylko muzyka – reszta, w dłuższej perspektywie i tak okaże się nieistotna.
Materiał zawarty na "Black Gives Way To Blue" pozwala przypuszczać, że przez wszystkie nieszczęśliwe zawirowania wokół Alice In Chains, utraciliśmy bezpowrotnie wiele znakomitej muzyki, która przez te kilkanaście lat nigdy nie została napisana. Brzmienie tego amerykańskiego zespołu w XXI wieku nie różni się diametralnie od tego, do którego przyzwyczaił nas w epoce świetności grunge’u. Większość utworów nadal zdominowana jest przez przytłaczającą, niemal metalową sekcję rytmiczną i masywne, gitarowe riffy. Nawet głos nowego wokalisty DuValla z trudem odróżnić można od głosu jego poprzednika, zwłaszcza, kiedy ten śpiewa w duecie z Cantrellem. Tym, co od początku wyróżniało formację ze Seattle na tle innych grup wykonujących mocniejszą odmianę rocka, był zdumiewający talent do pisania melodyjnych kompozycji, którym gatunkowy ciężar nadawał dodatkowego charakteru. I nie chodzi tu tylko o spokojniejsze piosenki, których na nowej płycie także nie brakuje. Kunszt amerykanów objawiał się zawsze właśnie w tych ostrzejszych i bardziej pokręconych utworach, które wręcz porażały przebojowością, jednocześnie nie tracąc zupełnie swej zadziornej istoty. Tej umiejętności, jak się okazało, muzycy nie utracili. "A Looking In View" już przy pierwszym odsłuchu zapada w pamięć i zapracowuje na miano instant classic, a singlowy "Check My Brain" był prezentowany na antenie Trójki w najlepszym radiowym czasie (a przecież nie każdy zespół z pogranicza metalu dostaje taką szansę). Daleki jestem od euforii, w jaką wpadły amerykańskie i brytyjskie magazyny muzyczne, ogłaszając "Black Gives Way To Blue" współczesnym arcydziełem, ale to na pewno bardzo dobra płyta, którą można bez poczucia żenady postawić na półce obok "Dirt" i "Jar Of Flies".
Przemysław Nowak
