Jak odkryto Wyspę Wielkanocną

Mija 294. rocznica odkrycia Wyspy Wielkanocnej. Leżąca na południowym Pacyfiku wyspa znana jest ze swych tajemniczych kamiennych budowli. W 1721 roku holenderski admirał Jacob Roggeveen wypłynął na Ocean Spokojny w poszukiwaniu - jak to określał - południowego kontynentu.

Rok później jego flota trzech okrętów „Eagles", "Thienhoven” i "African Galley” natrafiła na odległą wyspę. Admirał dotarł do brzegów i zobaczył, jak pisał, trzcinę cukrową, bananowce i drzewa figowe. Nawiązał też kontakt z rdzenną ludnością.

Przede wszystkim podziwiał kamienne posągi przypominające ludzi z nieproporcjonalnie dużymi głowami; wyspa do dziś słynie z tych rzeźb. Roggeveen nadał jej świąteczną nazwę, bo w europejskim kalendarzu akurat wypadała Wielkanoc. Ludność Wyspy Wielkanocnej doświadczyła przez wieki głodu, chorób przywiezionych przez Europejczyków oraz niewolnictwa. Obecnie należy do Chile; UNESCO umieściło ją na liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości.