W drugiej połowie lat 30. XX wieku Polska mozolnie wychodziła z ekonomicznego kryzysu, który położył się długim cieniem również na działalności teatrów. - Prowadzenie teatru prywatnego było w owym czasie istną gehenną, której dzisiejsi dyrektorzy teatrów nie są w stanie pojąć. Jednak, pomimo rozlicznych trudności, dawaliśmy sobie radę – opowiadał w archiwalnym nagraniu z lat 60. Arnold Szyfman. To z jego inicjatywy w 1909 roku rozpoczęto budowę Teatru Polskiego w Warszawie.
- To bardzo burzliwe lata w historii polskich teatrów, bo zaczęła się wówczas walka pomiędzy urzędnikami i artystami. Chodziło zarówno o status, jak i warunki bytowe – opowiada w Dwójce Barbara Osterloff.
Szyfman napisał po latach, że w akcie desperacji, widząc same ciemne chmury gromadzące się nad jego teatrem, postanowił doprowadzić do połączenia Teatru Polskiego i Teatru Małego oraz Kabaretu Banda pod wspólnym szyldem Teatrów Zjednoczonych. Był to jest sposób na przetrwanie placówki w trudnych czasach.
Teatr Polski pełnił rolę reprezentacyjną w czasie, gry Teatr Narodowy nie działał. Był czujną stacją odbiorczą dla różnych prądów europejskich. Brak tej placówki byłby dla Warszawy niezwykłą stratą. – Była tam moc gwiazd: Jarosz, Hemar, gwiazda filmu polskiego i scen muzycznych – Eugeniusz Bodo. To były nazwiska i firmy, bo każda z tych osób była firmą samą w sobie. Jak sądził Szyfman te nazwiska zapewnią mu napływ publiczności – mówi Osterloff.
Z okazji 100. rocznicy powstania stołecznej sceny prezentujemy w Dwójce audycje poświęcone Teatrowi Polskiemu. W "Notatniku Dwójki" prof. Barbara Osterloff opowiadała już o planach i ambicjach, które towarzyszyły przygotowaniom do otwarcia instytucji, o trudnych dniach Teatru Polskiego w czasie I pierwszej wojny światowej, o Teatrze Małym , o premierowym przedstawieniu "Irydiona" z 29 stycznia 1913 roku oraz o najwybitniejszych reżyserach międzywojnia pracujących na tej scenie.
sm