Rodzina wyemigrowała do ZSRR w 1931 roku, krótko ciesząc się tam uprzywilejowana pozycją, jako że ojciec był członkiem Kominternu. Po aresztowaniu w 1933 popełnia samobójstwo wyskakując z okna więzienia na Łubiance. Był jednym z czterech braci, żaden z nich nie zmarł naturalną śmiercią. Dwóch ginie na Łubiance, jeden jako polski żołnierz umiera podczas wojny polsko-bolszewickiej, czwartego zamordowano w Charkowie. Matka uwięziona bez sądu zostaje zesłana do Łagru, gdzie spędza blisko 10 lat, tam towarzyszy jej Natalia Astafiewa wraz z młodszym bratem. Jej pierwsze małżeństwo jest nieszczęśliwe. Mąż umiera... w łagrze...
O stosunkach polsko-rosyjskich słuchaj w serwisie Radia Wolności >>>
Tragiczne losy silnie odbijają się silnie w poezji - podkreśla Zbigniew Dmitroca, poeta, pisarza i tłumacza, gość "Notatnika Dwójki". Natalia Astafiewa dużo pisze o tragediach rodzinnych, o rodzicach. Ale nie stroni od pisania o filozofii, miłości, przyrodzie, przyjaźni. W połowie lat 50. debiutuje jako poetka rosyjska, 10 lat później zaczyna pisać po polsku, choć jak sama przyznaje musiała się tego języka uczyć od nowa, wracając do niego po 30 latach. Debiutuje nie tylko jako autorka polskich wierszy, ale także jako tłumaczka polskiej literatury.
Do wysłuchania audycji zapraszają Maciej Kubera i Witold Malesa