Do jego najbardziej znanych dzieł należą: "Główne nurty marksizmu", "Rozmowy z diabłem", "Kultura i fetysze" oraz "Obecność mitu". Jego słynny esej "Tezy o nadziei i beznadziejności", opublikowany w paryskiej "Kulturze" w 1971 roku, stał się intelektualnym fundamentem dla antykomunistycznej opozycji, a także inspiracją do powstania Komitetu Obrony Robotników.
Był doktorem honoris causa wielu uczelni i laureatem prestiżowych wyróżnień, jak Nagroda Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych imienia Johna Klugego. Dwa lata temu otrzymał Wielką Nagrodę Jerozolimską, przyznawaną co dwa lata, podczas Międzynarodowych Targów Książki w Jerozolimie.
Od 1991 roku Leszek Kołakowski był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Należy również do Fundacji imienia Stefana Batorego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od 2006 roku był Honorowym Członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
W kwietniu 2005 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Gminy Garbatka-Letnisko, w której przebywał w czasach II wojny światowej.
Leszek Kołakowski wyemigrował z Polski do Anglii w 1970 roku po wydarzeniach marca 1968 roku, gdy został usunięty z Uniwersytetu Warszawskiego, za popieranie strajkujących studentów. Wykładał na Uniwersytecie Oxfordzkim, a także w Berkeley i Yale w Stanach Zjednoczonych.
W 1996 roku nagrał dla Telewizji Polskiej serię mini wykładów poświęconych ważnym zagadnieniom filozofii kultury, jak władza, tolerancja, zdrada, równość, czy kłamstwo. W 2004 roku rozpoczął cykl zatytułowany "O co nas pytają wielcy filozofowie".
Książki Kołakowskiego przez wiele lat ukazywały się w Polsce w nielegalnym obiegu. Szczególnie znany był esej "Kapłan i Błazen", zawierający analizę postawy inteligencji wobec władzy. Pierwszym tekstem Kołakowskiego skonfiskowanym przez cenzurę, a zarazem pierwszym, który zaczął funkcjonować poza oficjalnym obiegiem, był napisany w 1956 roku manifest "Czym jest socjalizm".
Leszek Kołakowski urodził się 27 października 1927 roku w Radomiu. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 50-tych pracował w Katedrze Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, w Instytucie Nauk Społecznych i Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Kierował też katedrą Filozofii Nowożytnej UW.
W latach 1947-1966 należał do PZPR, był jednym z współtwórców warszawskiej szkoły historyków idei. W 1966 roku za radykalną krytykę władz partii, został z niej usunięty. Odebrano mu też katedrę na uniwersytecie.