13-19.09.2010

Monika Brodka, po nagraniu dwóch płyt („Albumu” i „Moich piosenek”), zrobiła sobie przerwę od pracy w studio. Postanowiła zastanowić się, o czym naprawdę chce śpiewać, jaki jest jej muzyczny charakter. Poszukiwania zajęły jej cztery lata. Ich rezultatem stała się „Granda”.

„Granda” to muzyczny eklektyzm. To album, który trudno zaszufladkować i na tym, między innymi, polega jego siła. Podszyta brudną, rockową energią symfonia dźwięków oraz słów. Słów niebanalnych. W ich pisaniu Monice pomagał Radek Łukasiewicz z Pustek i Jacek Szymkiewicz z Pogodno. Teksty ujmują absurdalnym humorem, oddają hołd poezji Białoszewskiego i mrugają do przeróżnych konwencji. Podobne „oko” puszcza wokal Moniki.

Brodka bawi się własnym głosem, pozwala mu płynąć w nowych kierunkach. Uprawia wokalną ekwilibrystykę. Czasem brzmi jak rozchichotana mała dziewczynka, czasem jak zmysłowa kobieta. Kiedy indziej krzyczy i świadomie wybiera śpiewanie nieczysto, ale z charakterem. Jej wokal przechodzi przez wszystkie rejestry, także emocjonalne.

Monika Brodka zabiera nas w podróż dookoła swojego muzycznego świata, przez który prowadzi nas jak szalony Filias Fogg. Odwiedzamy Francję, Afrykę, Indie, Wielką Brytanię i Australię oraz wietnamskich imigrantów, którzy przygotowują pyszne zupy pho na warszawskim Stadionie.

Na płycie słychać typowo góralskie instrumenty: trombitę, dudy, mandolinę, skrzypce. To dzięki ojcu Moniki. Żywiecki folklorysta i multiinstrumentalista uczestniczył przy powstawaniu płyty.