22 lipca 1515 w Wiedniu odbył się uroczysty zjazd Jagiellonów i Habsburgów. Spotkali się, z jednej strony władca Czech i Węgier Władysław II Jagiellończyk oraz panujący w Polsce Zygmunt I Stary, a z drugiej cesarz niemiecki Maksymilian I Habsburg.
Przedmiotem zjazdu, wieńczącego kilkumiesięczne rokowania, były stosunki polsko-habsburskie. – Od XV stulecia toczyła się rywalizacja pomiędzy Habsburgami, a Jagiellonami o prymat w Europie Środkowo-Wschodniej – mówiła na antenie PR prof. Jolanta Choińska-Mika. – Jednocześnie cesarz cały czas popierał Zakon Krzyżacki w różnych antypolskich akcjach. Ważną kwestią była też sprawa podwójnych małżeństw habsbursko-jagiellońskich.
W wyniku wiedeńskich rokowań cesarz Maksymilian I wyraził zgodę na małżeństwo córki Władysława II, królewny Anny Jagiellonki z jednym ze swoich wnuków oraz na małżeństwo Ludwika Jagiellończyka, następcy czeskiego i węgierskiego tronu, z jedną ze swoich wnuczek.
Historycy różnią się w ocenie tego zjazdu. Przeważają oceny krytyczne, wielu badaczy twierdzi, że układ ten otwierał drzwi do sukcesji Habsburgów na tronie czeskim i węgierskim. Z drugiej strony trudno było w 1515 roku przewidzieć dyplomatom śmierć Ludwika Jagiellończyka pod Mohaczem.
- Układ jednak nie przyniósł korzyści, na jakie liczono. Nie doszło do mediacji pomiędzy Polską, a Zakonem Krzyżackim. Nie doszły też do skutku rozmowy z Moskwą – podsumowała historyk.
mjm