Według dwóch astronomów, Amerykanina Erika Asphaugha i Szwajcara Martina Jutziego, Ziemia miała ok. 4,4 mld lat temu dwa księżyce, z których mniejszy uderzył w większy, przyciągnięty przez jego grawitację, po czym rozpadł się.
W ten sposób można wyjaśnić dlaczego powierzchnia Księżyca na półkuli stale odwróconej od Ziemi jest znacznie bardziej górzysta i pozbawiona kraterów uderzeniowych niż na półkuli stale widocznej z naszej planety - dowodzą.
Asphaugh i Jutzi dodatkowo wskazują, że Ziemia jest jedyną planetą w Układzie Słonecznym z jednym satelitą. Inne, albo nie mają ich wcale (jak Merkury i Wenus), albo co najmniej dwa (Mars) lub nawet kilkadziesiąt (Saturn i Jowisz).
Inni naukowcy są zgodni co do tego, że teorii nie można nic zarzucić, ale trudno będzie udowodnić, że jest prawdziwa. - Nie możemy znaleźć w niej żadnego błędu. To mogło się zdarzyć, lub nie zdarzyć - powiedział astronom Jay Melosh z uniwersytetu Purdue.
Zderzenie księżyców
Na symulacji komputerowej, którą przygotowali astronomowie, pokazano, że 4,4 mld lat temu oba księżyce były młode bowiem powstały zaledwie ok. 100 mln lat temu, po uderzeniu w Ziemię masywnej planety.
Mniejszy księżyc o średnicy ok. 965 km podążał na tej samej orbicie za trzykrotnie większym i o 25 razy większej masie. Jego pole grawitacyjne było tak silne, że zderzenie było nieuchronne. Siła z jaką się zderzyły nie była duża, dlatego skały obu ciał niebieskich nie uległy stopieniu.
Materia mniejszego księżyca została rozrzucona na części powierzchni większego nie pozostawiając kraterów, które powstałyby gdyby szybkość przy zderzeniu była większa.
W rezultacie powstał Księżyc jaki obecnie znamy z górzystą i dość dziwnie uformowaną odwrotną stroną, ze stosunkowo nielicznymi kraterami.
PAP,kk