Duch Gór wpisuje się w tradycję niemieckiej opery wczesnoromantycznej, opisu¬jącej - znane jeszcze z mitologii greckiej - niełatwe stosunki świata fantastycznego ze śmiertelnikami. Zwykle postać fantastyczna zakochuje się w istocie śmiertelnej, ale miłość ta nie ma szans na szczęśliwe spełnienie – przynajmniej w życiu doczesnym. W Duchu Gór zakochany w księżniczce Almie tytułowy bohater zostaje w końcu przywołany do porządku przez (niewidzialnego i niemego) Przedwiecznego Ducha, który uświadamia górskiemu młodzieńcowi, że miłość jest wyłącznym atrybutem śmiertelników.
Takie szczęśliwe zakończenie, którego źródło Duch znajduje we własnym sercu, wiąże utwór z tradycją opery z poprzedniego stulecia, gdzie tyran zdobywał się zwykle na finałowy akt łaski. Gest ów miał charakter dydaktyczny i był skierowany z teatralnej sceny do rzeczywistych tyranów, z prośbą o oświeceniowy umiar i opamiętanie.
Louis Spohr (1824)
Opera romantyczna w trzech odsłonach – wykonanie koncertowe.
