22 maja 2010, godz.18:15
Przed kilku dniami zasiadłam do przejrzenia swoich 4-ch noweli, których od czasu napisania nie przeczytywałam ani razu. Myślałam, że tu i ówdzie trzeba będzie jakieś słówko odjąć, dodać lub przestawić... Wtem... jakże czas zmienia oblicza nie tylko nasze, ale i prac naszych! Faktura wydała mi się staroświecką, stylistyka opłakaną, nadużywanie niektórych części mowy niepojętym! Jedne tylko Ogniwa, najmłodsze, nie uległy chłoście i łaskę moją posiadają.
Eliza Orzeszkowa do Stanisława Posnera, Grodno, 2 III 1904
Ogniwa, jedna z ostatnich nowel Orzeszkowej, zostały opublikowane w I tomie Melancholików – zbioru mającego być w zamierzeniu autorki polemiką z młodopolskim dekadentyzmem. Daleko jednak pisarce do tendencyjności – pogłębiony psychologicznie portret „melancholików” nie jest jednoznaczny. Poczucie przemijania oraz względności czasu i takich wartości ludzkiego życia, jak miłość rodzinna i przyjaźń, nie muszą, jak się okazuje, rodzić bezsilnego defetyzmu. Świadomość wspólnego dla wszystkich – niezależnie od statusu społecznego i pochodzenia – losu może tworzyć trudne do zdefiniowania więzi i ogniwa.
Adaptacja: Hanna Szof
Reżyseria: Henryk Rozen
Realizacja akustyczna: Maria Olszewska
Oprawa muzyczna: Małgorzata Małaszko
Występują:Henryk Bista, Henryk Machalica, Sławomira Łozińska, Joanna Jędryka oraz dzieci
Słuchowisko zostało nagrane w 1997 roku.
