Tomas Gösta Tranströmer, najwybitniejszy współczesny poeta szwedzki, jako potencjalny kandydat do literackiej Nagrody Nobla był wymieniany przez wiele lat lat. W październiku 2011 r. otrzymał ją za "skondensowane, przezroczyste obrazy dające nam świeży dostęp do rzeczywistości".
Był laureatem wielu innych ważnych nagród literackich, m. in. nagrody Rady Nordyckiej, którą otrzymał w 1990 roku za całokształt twórczości. W roku 1997 miasto Västerås, w którym przez wiele lat pracował jako psycholog, ustanowiło nagrodę jego imienia dla wybitnych pisarzy ze Skandynawii i krajów graniczących z Morzem Bałtyckim.
Był jednym z najlepiej znanych i najchętniej czytanych szwedzkich poetów. Jego twórczość została przetłumaczona na ponad 60 języków. W Polsce ukazały się takie zbiory wierszy, jak "Moja przedmowa do ciszy" (1992), "Muzeum motyli" (1994), "Gondola żałobna" (1996), "Późnojesienny labirynt" (1997), "Niebieski dom" (2000), "Podsłuchany horyzont" (2005).
W 1990 r. poeta przeszedł udar mózgu. Częściowo sparaliżowany w następstwie choroby, poświęcił się twórczości poetyckiej jako głównemu zajęciu. Mimo niedowładu oraz przejściowej utraty mowy nie zaprzestał prowadzenia aktywnego trybu życia i spotykania się z czytelnikami.
Wielokrotnie gościł w Polsce, na krakowskich Spotkaniach Poetów Wschodu i Zachodu; ostatni raz gościł w Warszawie, już po otrzymaniu Nobla, w roku 2012 na uroczystym wieczorze w Teatrze na Woli.
