Michał Maziarz pochodzi z Jędrzejowa, zanim odnalazł muzykę tradycyjną rodzinnych stron przeszedł przez Szkołę Letnią Muzyki Kresów i Szkołę… Radomską niezrównanego skrzypka i krzewiciela oberków – Jana Gacy. W czasie nauki gry na skrzypcach w gościnnym domu Gacy, zaczęło w Michale dojrzewać poczucie, że „to tylko jeden malutki punkt na mapie. A takich miejsc, ludzi, podobnych sytuacji i klimatów musi być jeszcze masa!”.
W poszukiwaniu nowego
- Potem zacząłem bywać na Taborach Domu Tańca. Poznałem środowisko warszawskie. Zaczęło się we mnie konkretyzować poczucie, że popularne wówczas tereny radomskie czy Powiśla Maciejowickiego, ich muzykantów, już znamy. To mnie zmobilizowało, by zacząć szukać w swoim regionie – wyjaśnia młody skrzypek.
Ograniczanie repertuaru do jednego etnosu muzycznego to jedyny sposób, by uchować coś z rodzimej muzyki tradycyjnej. W innym wypadku, skakania z kwiatka na kwiatek, czeka nas folkowe esperanto o niczym i donikąd Adam Strug
Maziarz zaproponował Dorocie Murzynowskiej i Marcinowi Żytomirskiemu, by kolejny Tabor zorganizować na Kielecczyźnie. Wizja nowych obszarów badań terenowych, poszukiwania nieznanego były szalenie kuszące. Wpierw jednak trzeba było dowiedzieć się, co mogłoby stanowić treść Taboru Kieleckiego. We wrześniu 2012 Michał Maziarz wraz z Mateuszem Kowalskim pojechali w teren śladami nagrań Radia Kielce…
Wybrali się do Orłowin (skąd pochodziły nagrania braci Witkowskich), nie wiedząc jeszcze, że Orłowiny już właściwie nie istnieją. Po wojnie zostały wysiedlone w okolice Opatowa. Droga pokierowała ich na Sędek, położony pod orłowinowymi lasami.. Zjawiskową ulicówkę położoną na Sędkowskiej Górze, skąd rozciąga się przepiękny widok: z jednej strony na Łysą Górę, z drugiej – zieleniejące pola i lasy.
Michał Maziarz w czasie "kusaków" - ostatkowych zabaw tanecznych, fot. Piotr Baczewski/Muzyka Zakorzeniona
Zwariowani jegomoście
Tak zapewne pomyślała o Michale i Mateuszu pani sołtys, gdy ze swoją wizją tajemniczego wielkiego projektu „dopadli” ją, spokojnie zbierającą truskawki. Muzycy musieli jednak zrobić na niej nienajgorsze wrażenie, bo udało im się porozmawiać, nawiązać wstępny kontakt. Może nawet od niej dowiedzieli się o historii przesiedlenia Orłowin…? Po tej pogawędce, pojechali za Witkowskim pod Opatów.
- Mieliśmy wrażenie, że on tam siedział i na nas czekał – mówi Maziarz o kieleckim klarneciście – Chociaż jego kapela już dawno nie istniała, cały czas tym żył. Bez zbędnych ceregieli złapał za klarnet i zaczął nam grać takie kawałki, że opadły nam szczęki!
Ale i to co, i jak mówił Stanisław Witkowski utwierdziło muzyków w przekonaniu, że oto trafili dokładnie w TO miejsce. Przyszłość pokazała, że Stanisław Witkowski stał się dobrym duchem zarówno Taboru w Sędku, jak i zespołu Tęgie Chłopy, którego gros repertuaru stanowi właśnie muzyka braci Witkowskich.
Żałosna muzyka
Tak zapewne określiłby Witkowski muzykę kielecką, mając na myśli jej rzewność i uwodzicielskość. Michał Maziarz dodaje także, że muzyka kielecka była przez lata grana w dużych, „tęgich” składach, co dodawało jej witalności i energii.
- Liryczna i monumentalna zarazem – konstatuje opinię o muzyce kieleckiej Adam Strug – to nie jest takie oczywiste połączenie. Może jeszcze to, że są to utwory wieloczęściowe, co jest rzadkie w innych regionach. Wasza muzyka jest po prostu piekna.
***
Tytuł audycji: Źródła
Prowadził: Adam Strug
Gość: Michał Maziarz (Tęgie Chłopy)
Data emisji: 14.01.2021
Godzina emisji: 15.15
