Powiedzieć, że muzyka Sikorskiego skłania do myślenia, to za mało. Ważniejsze, że zmusza nas ona do odczuwania, do reagowania, do wibrowania. W przypadku prezentowanego tu repertuaru wprowadza nas w samą istotę fortepianu. Rozumienie przez Sikorskiego instrumentu i jego możliwości jest najwyższej próby. Brzmienia przeszywają nas na wskroś. Tylko kompozytor, który istniał całkowicie we wnętrzu tej sfery dźwięku, mógł tak przekonująco zajmować się następstwem jego harmonii, jego repetycji, jego crescenda i decrescenda, jego ciszy. Napięcie w muzyce Sikorskiego wynika z możliwości i chęci zarówno do ujawniania, jak i ukrywania uczuć jednym i tym samym pociągnięciem pióra. Namiętność wyrażona, namiętność powstrzymywana, piękno, intensywność, samotność, bogactwo dźwięku i niedostatek są jej istotą.
Darryl Rosenberg
