La decollazione Bononciniego wykonano po raz pierwszy w 1709 roku w kaplicy cesarza Józefa I w Wiedniu. Raczej skromną w obsadzie partyturę La decollazione na smyczki i continuo można wyjaśnić wykonaniem w okresie Wielkiego Postu, ale wokalne i instrumentalne wymogi tego utworu w pełni wykorzystują wirtuozerię wiedeńskich muzyków i ich umiejętności wokalne. Jednocześnie Bononcini wplótł doskonale opanowaną przez niego technikę kontrapunktu, zwykle kojarzoną z muzyką sakralną, w całe dzieło tak, że nosi znamiona zarówno kompozycji świeckiej, jak i religijnej.
Tę kontrapunktyczną powagę można dostrzec w orkiestrowym wstępie, finałowym chórze Muore il giusto, śpiewanym przez 5 solistów, i w kilku ariach, szczególnie arii św. Jana Bacio l'ombre, zapisanej w mrocznej tonacji f-moll. Partię św. Jana śpiewa alt – w rejestrze wokalnym często przypisywanym bohaterom barokowych oper, w których wówczas wcielali się dysponujący silnymi płucami kastraci. Rola moralnie słabego Heroda została powierzona basowi, podczas gdy partie Herodiady i Salome wykonywali kastraci-sopraniści kreujący zazwyczaj role kobiece, z przypisaną im muzyką szczególnie zmysłową w stylu. Duet Heroda i Herodiady Rieda pure z początku utworu byłby efektownym duetem miłosnym w każdej operze tamtych czasów, a jednocześnie jest imponujący pod względem kontrapunktycznym, splatając partie kochanków na wzór wcześniejszych włoskich madrygałów.
Bononcini stosuje w oratorium schemat arii da capo, ale zapisuje w całości powrót sekcji A, zamiast używać skrótu DC. Jednak w dramatycznym punkcie zwrotnym opowieści, kiedy Salome śpiewa arię De la palme i prawdopodobnie tańczy dla gości, Herod przerywa jej pełnym pasji recytatywem Non più, deh cessa, zanim jeszcze zdąży ukończyć sekcję B, po czym składa propozycję spełnienia jej życzenia. Chociaż zerwanie z konwencją muzyczną może wydawać się dziś drobnostką, w czasach Bononciniego było to bardzo niezwykłe i żywe przedstawienie erotycznej mocy Salome i słabości Heroda. Jego rozbudowana aria Nulla si neighi, którą następnie wykonuje, zawiera partie dwóch wiolonczel solo – możemy spekulować, że grali je wówczas bracia Bononcini.
Oratorium La decollazione zawiera wiele wspaniałych arii, niektórych tylko na głos i continuo, innych z pełnoprawnym i świetnie napisanym akompaniamentem smyczków. Dotychczas było znane i badane przez naukowców, lecz teraz przyszedł czas, by dzieło to mogło docenić i podziwiać szersze audytorium. Wielce prawdopodobne, że nigdy nie będzie tak popularne jak oratoria Händla, czy tak żywe jak Salome Straussa, lecz niniejsze nagranie stanowi cenny wkład w ukazanie światu tego mało znanego arcydzieła.
Brent Wissick, profesor University of North Carolina (tłum. Anna Marks)
Andrzej Kosendiak
Dyrektor Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu, dyrygent i pedagog, jeden z najaktywniejszych muzyków i organizatorów życia muzycznego w Polsce. Jest absolwentem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W 2013 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego i obecnie pracuje jako profesor na swojej macierzystej uczelni.
W 2005 roku został dyrektorem Filharmonii Wrocławskiej oraz Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans i doprowadził do zmiany oblicza obydwu tych instytucji oraz do przekształcenia ich w Narodowe Forum Muzyki. Otwarcie nowej siedziby Narodowego Forum Muzyki zostało uhonorowane nagrodą Koryfeusz Muzyki Polskiej 2016 w kategorii „Wydarzenie Roku”. Andrzej Kosendiak pełni także funkcje przewodniczącego Zarządu Zrzeszenia Filharmonii Polskich (już trzecią kadencję) oraz wiceprzewodniczącego Rady ds. Instytucji Artystycznych.
Jako dyrektor NFM powołał do życia nowe zespoły artystyczne, m.in. Chór NFM, Wrocławską Orkiestrę Barokową i Chór Chłopięcy NFM. Zainicjował również Leo Festiwal. Ponadto był jednym ze współtwórców miesięcznika „Muzyka w Mieście”, wydawanego w latach 2012–2018 przez NFM.
Szczególnym zainteresowaniem dyrygenta cieszy się muzyka dawna. W 1985 roku założył zespół Collegio di Musica Sacra, a w 2013 – Wrocław Baroque Ensemble i do dziś kieruje tymi grupami. W latach 2001–2009 pełnił funkcję kierownika Międzywydziałowej Pracowni Muzyki Dawnej wrocławskiej Akademii Muzycznej. Nagrał nieznane dotąd dzieła z Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu i Biblioteki w Strasburgu, dzieła Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego (Wrocławska Nagroda Muzyczna), Bartłomieja Pękiela i Marcina Mielczewskiego; większość z tych nagrań była nominowana do nagrody Fryderyk, a w 2019 roku zdobyła ją płyta Mielczewski II („Album roku – muzyka dawna”). W najbliższym czasie zostaną wydane kolejne albumy z muzyką staropolską – z kompozycjami Stanisława Sylwestra Szarzyńskiego i Marcina Józefa Żebrowskiego.
Andrzej Kosendiak regularnie dyryguje NFM Filharmonią Wrocławską, Chórem NFM, Wrocławską Orkiestrą Barokową, Wrocław Baroque Ensemble oraz zespołami filharmonicznymi z całej Polski. Występował w wielu krajach Europy i USA (m.in. współpracował z University of North Carolina, Chapel Hill), a także na najważniejszych festiwalach i w salach koncertowych w Polsce.
Jest niezwykle aktywny w dziedzinie edukacji. Zapoczątkował projekty edukacyjne – Śpiewający Wrocław, Śpiewająca Polska, międzynarodowe spotkania chórów Singing Europe, następnie dzięki jego wsparciu lub inicjatywie powstały w NFM:
Polski Narodowy Chór Młodzieżowy, Akademia Chóralna, Akademie Muzyki Dawnej łączące kursy mistrzowskie z koncertami, Akademia Orkiestrowa przygotowująca muzyków do pracy w profesjonalnych zespołach, a także Centrum Edukacyjne NFM. W 2016 roku był pomysłodawcą programu Musica polonica rediviva, którego założeniem jest wykonywanie muzyki polskiej przez młodych artystów na całym świecie przy wsparciu konserwatoriów i festiwali (do tej pory nawiązano współpracę z Royal Conservatoire w Hadze, Conservatorio di Musica Luca Marenzio w Brescii i Conservatorio Superior de Música de Aragón w Saragossie).
Artysta zainicjował także cykle wydawnictw płytowych 1000 lat muzyki we Wrocławiu oraz Witold Lutosławski. Opera omnia. Dzięki jego staraniom realizowany jest wspólny projekt fonograficzny Paula McCreesha i Chóru NFM, obejmujący nagrania wielkich dzieł oratoryjnych; dotychczas wydane płyty zdobyły dwukrotnie BBC Music Magazine Award, Diapason d’Or oraz Editor’s Choice magazynu „Gramophone”. W 2018 roku ukazała się płyta z Widmami Moniuszki pod dyrekcją Andrzeja Kosendiaka – nagrana przez wybitnych śpiewaków i aktorów, a także Chór NFM i Wrocławską Orkiestrę Barokową; otrzymała Fryderyka 2019 w kategorii „Album roku – muzyka chóralna, oratoryjna i operowa”.
Wśród wielu nagród i wyróżnień artysty znajduje się m.in. Nagroda Prezydenta Wrocławia (2016), Dolnośląski Klucz Sukcesu w kategorii „Największa osobowość w promocji regionu” (2016), nagrody Radia Wrocław Kultura – Emocje w kategorii „Osobowość sezonu kulturalnego” (2017) i „Muzyka klasyczna” (2018), Austriacki Krzyż Honorowy I Klasy za Zasługi w Nauce i Sztuce (2018), Diament Wrocławia (2018) i Odznaka Honorowa Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego (2018).
Ewa Marciniec
Absolwentka dwóch wydziałów Akademii Muzycznej w Gdańsku: Kompozycji i Teorii Muzyki oraz Wokalno-Aktorskiego w klasie Zofii Janukowicz-Pobłockiej (oba ukończone dyplomami w wyróżnieniem). Kontynuowała naukę śpiewu na studiach podyplomowych w Musikhochschule und Darstellende Kunst w Stuttgarcie w klasie Luisy Bosabalian (dyplom z wyróżnieniem). Uczestniczyła także w kursach mistrzowskich, które prowadzili Carlo Bergonzi, Paul Esswood, Helmuth Rilling i Adele Stolte.
Laureatka prestiżowych konkursów wokalnych, m.in. Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie (I nagroda i dwie nagrody specjalne, w tym od Krystyny Szostek– Radkowej „za najlepsze wykonanie pieśni artystycznych i za najpiękniejszy głos”), im. Ady Sari w Nowym Sączu (wyróżnienia), IVC `s-Hertogenbosch (finał), ARD w Monachium (finał).
Krąg zainteresowań Ewy Marciniec obejmuje muzykę dawną (m.in. Pasja Janowa i Mateuszowa Bacha, Mesjasz i Alcina Händla, Griselda Vivaldiego), romantyczną
(Das Lied von der Erde, Kindertotenlieder Mahlera, Alt-Rhapsodie Brahmsa) i współczesną (Missa pro pace, Te Deum Kilara).
Występuje w najważniejszych salach koncertowych w Europie i Stanach Zjednoczonych, takich jak Berliner Philharmonie, Konzerthaus Berlin, Congresshalle Saarbrücken, Palais des Beaux-Arts (Bruksela), filharmonie w Liège i Strasburgu, Santiago de Compostela, Kongresshaus Zürich, Teatro La Fenice di Venezia, estrady w Danii, Holandii, Francji, Watykanie i Izraelu, a także Polski – Filharmonia Narodowa, Studio Koncertowe im. Witolda Lutosławskiego, nowa siedziba NOSPR, Narodowe Forum Muzyki i in.
Śpiewa w teatrach operowych Włoch (Rzym, Bolonia, Udine), Niemiec (Frankfurt, Wiesbaden, Oldenburg), Austrii (Linz), USA (Richard B. Fisher Center for the Performing Arts) i Polski (Teatr Wielki – Opera Narodowa, Opera Bałtycka). Gości na licznych festiwalach w kraju i za granicą: Wratislavia Cantans (Wrocław), Europalia (Bruksela), Kulturfestival (Bornholm), Bard SummerScape (Annandale-
-on-Hudson), Musica Sacra (Norymberga), Mozartiana (Gdańsk), Muzyka na Szczytach (Zakopane).
„…ciepły i ciemny głos altowy” Ewy Marciniec usłyszeć można na nagraniach archiwalnych Polskiego Radia, a także na płytach CD (m.in. Messa di Gloria Rossiniego, Mesjasz w opracowaniu Mozarta, Msza głagolicka Janáčka, III i VIII Symfonia Mahlera, Credo, Siedem bram Jerozolimy, Powiało na mnie morze snów… – pieśni zadumy i nostalgii Pendereckiego, Demeter i Stabat Mater Szymanowskiego).
Artystka jest profesorem Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie prowadzi klasę śpiewu solowego. Została uhonorowana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”.
Bożena Bujnicka
Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie Izabeli Kłosińskiej (dyplom z wyróżnieniem). W ramach programu Erasmus studiowała także w Guildhall School of Music and
Drama w Londynie pod kierunkiem Rudolfa Piernaya. W 2017 roku ukończyła Program Kształcenia Młodych Talentów Akademia Operowa w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, gdzie wykładowcami byli tacy artyści-pedagodzy, jak Izabela Kłosińska, Eytan Pessen i Matthias Rexroth. Jest laureatką wielu konkursów krajowych i międzynarodowych, jak też stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Towarzystwa Witolda Lutosławskiego.
W trakcie studiów wystąpiła w tytułowej roli w Koronacji Poppei Monteverdiego (Collegium Nobilium). Jej profesjonalny debiut sceniczny miał miejsce na deskach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w 2015 roku w partii Amora w Orfeuszu i Eurydyce Glucka (reż. Mariusz Treliński). Od tamtej pory wykonywała takie role, jak Eurydyka (Gluck), Donna Elwira (Don Giovanni Mozarta), Hrabina (Wesele Figara Mozarta), Miss Jessel (The Turn of the Screw Brittena), Iris (Guru Petitgirarda), Skierka (Goplana Żeleńskiego) i in. Obecnie śpiewa w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, Operze na Zamku w Szczecinie oraz w Operze Wrocławskiej.
Artystka w swoim repertuarze ma także pieśni i dzieła oratoryjne. Na estradach koncertowych wzięła udział w wykonaniach m.in. Mszy koronacyjnej Mozarta, Pasji wg św. Jana i Actus tragicus J.S. Bacha oraz Magnificat C.Ph.E. Bacha.
Bożena Bujnicka rozwija również swoje umiejętności reżyserskie. Napisała scenariusze i wyreżyserowała dwa spektakle dla dzieci (Małe Wesele Figara oraz Zosia Samosia). W marcu 2017 w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej zadebiutowała jako profesjonalny reżyser teatralny, przygotowując skróconą wersję Czarodziejskiego fletu Mozarta: O Królestwie Dnia i Nocy oraz zaczarowanych instrumentach. Spektakl został bardzo dobrze przyjęty i wszedł do repertuaru tej sceny w sezonie 2017/18. Artystka była reżyserem multimediów w przedstawieniu operowym Faust Antoniego Radziwiłła przed Pałacem w Nieborowie (reż. Jitka Stokalska), a w grudniu 2018 wyreżyserowała mapping 3D (pokaz multimedialny rzucany na fasadę budynku) zrobiony przez Clockwork Multimedia Studio dla JSW SA (COP 24 – Szczyt Klimatyczny ONZ w Katowicach, 2018).
Aldona Bartnik
Absolwentka Royal Conservatoire w Hadze, gdzie studiowała na wydziale muzyki dawnej (2016). Od 2008 roku występuje, także jako solistka, m.in. z Cappellą Amsterdam, Collegium 1704, Collegium Vocale Gent, De Nederlandse Bachvereniging, La Capella Reial de Catalunya, La Risonanza, Vox Luminis, Wrocław Baroque Ensemble, współpracując z takimi dyrygentami, jak Fabio Bonizzoni, Philippe Herreweghe, Václav Luks, Jordi Savall i Jos van Veldhoven.
Aldona Bartnik śpiewała m.in. w Wigmore Hall, Royal Albert Hall, Concertgebouw Amsterdam, Tivoli Vredenburg, Palais de Beaux-Arts (Bruksela), Narodowym Forum Muzyki, Rudolfinum, jak też podczas Wratislavii Cantans, BBC Proms, Festival Oude Muziek Utrecht, MAfestival, Gent Festival van Vlaanderen, International Young Artist’s Presentation, Festival d’Ambronay i Festival de Saintes. Występowała jako solistka w Ameryce Północnej, wykonując utwory J.S. Bacha – w Lincoln Center w Nowym Jorku oraz podczas Boston Early Music Festival pod batutą Tona Koopmana (2016), a także w Montrealu z zespołem La Risonanza (2018).
W sezonie 2017/18 śpiewaczka zdobyła stypendium w ramach programu „Artysta – rezydent” Instytutu Muzyki i Tańca oraz Stypendium Twórcze Miasta Szczecin 2018. Otrzymała ponadto III nagrodę Międzynarodowego Konkursu Wokalnego Muzyki Dawnej „Canticum Gaudium” w Poznaniu i zakwalifikowała się do półfinału Concours Corneille we Francji.
W jej dorobku artystycznym znajduje się sześć albumów z polską muzyką dawną (Gorczycki, Pękiel, Mielczewski). Ostatni z nich (Mielczewski II) został nagrodzony Fryderykiem 2019, a trzy poprzednie otrzymały nominacje do tej nagrody. Pierwsza płyta z dziełami Gorczyckiego zdobyła również Wrocławską Nagrodę Muzyczną 2013.
Aldona Bartnik aktywnie promuje muzykę polską, zarówno jako śpiewaczka, jak i organizatorka koncertów i warsztatów. Za swoją działalność otrzymała od Polonii holenderskiej nominację do nagrody Polonus 2016. Wspólnie z pianistą Maurice’em Lammerts van Buerenem regularnie koncertuje z programem Melancholia, z pieśniami i mazurkami Szymanowskiego, Chopina, Lutosławskiego i Paderewskiego; w najbliższym czasie ukaże się płyta z tym repertuarem (Zefir Records).
W sezonie 2018/19 wystąpi jako solistka m.in. w Izraelu i Niemczech wraz z zespołami La Risonanza i Freiburger Barockorchester. W jej planach są również europejskie trasy koncertowe z Wrocławską Orkiestrą Barokową, Collegium 1704 i Cappellą Amsterdam, a także kolejne nagrania i koncerty festiwalowe z Wrocław Baroque Ensemble w utworach polskiego renesansu i baroku.
Jaromír Nosek
Czeski artysta ukończył dyrygenturę chóralną na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Karola w Pradze, gdzie kontynuował także studia wokalne – najpierw w Praskim Konserwatorium, następnie w Akademii Sztuk Scenicznych. Brał udział w kursach mistrzowskich w ramach Dartington International Summer School, Accademia Musicale Chigiana w Sienie i w Conservatorio di Musica Santa Cecilia w Rzymie.
Na scenach koncertowych Jaromír Nosek występował ze słynnymi czeskimi orkiestrami i zespołami wokalnymi, takimi jak Collegium 1704, Cappella Mariana, Musica Florea, Praska Orkiestra Symfoniczna FOK, Radiowa Orkiestra Symfoniczna w Pradze, a także z zespołami zagranicznymi, m.in. La Venexiana, Gli Angeli Genève, Concerto Palatino, Doulce Mémoire, Vox Luminis, Lautten Compagney i Wrocławska Orkiestra Barokowa.
Zdobył bogate doświadczenie, współpracując jako solista z takimi dyrygentami, jak Václav Luks, Hans-Christoph Rademann, José Cura, Christophe Rousset, Vojtěch Spurný i Rudolf Lutz. Śpiewał na wielu międzynarodowych festiwalach, w tym podczas Praskiej Wiosny, Salzburger Festspiele, Festival d’Ambronay, Settimana Musicale Senese, Festival Oude Muziek Utrecht, Montreal Bach Festival, Festival del Centro Histórico de la Ciudad de México i in.
Jako śpiewak operowy występował zarówno w kraju, jak i za granicą (Teatr Stanowy w Pradze, Teatr Josefa Kajetána Tyla w Pilznie, Stadttheater Schaffhausen, Hessisches Staatstheater Wiesbaden), m.in. w tytułowej roli w serenacie Vivaldiego La Senna festeggiante, a następnie jako Caronte i Plutone w Orfeuszu Monteverdiego, Ortensio w L’Amor non ha legge Caldary, Polidarte w Giustino Händla, Komandor w Don Giovannim i Sarastro w Czarodziejskim flecie Mozarta.
Dyskografia Jaromíra Noska obejmuje ponad 30 płyt wydanych przez takie wytwórnie, jak Accent, Etcetera Records czy Supraphon.
Joanna Dobrakowska
Urodziła się we Wrocławiu, gdzie ukończyła z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej w klasie Bogdana Makala. Studia kontynuowała na wiedeńskim Universität für Musik und darstellende Kunst u Heleny Łazarskiej. Umiejętności wokalne doskonaliła także podczas licznych kursów wokalnych pod kierunkiem takich artystów, jak Ildikó Raimondi, Rolando Panerai, David Lutz czy Matjaž Robavs. Jest laureatką krajowych i międzynarodowych konkursów wokalnych oraz stypendiów Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Polsce i Rządu Austrii.
Śpiewaczka wykonuje bogaty i zróżnicowany stylistycznie repertuar, zarówno podczas festiwali (m.in. Wratislavia Cantans, Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena w Warszawie, Festiwal Muzyki Polskiej w Krakowie, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Sakralnej „Gaude Mater” w Częstochowie, Dni Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu, Warszawa Singera, Bach Festival Leipzig, Journées Mozart Lausanne, Schubert@Steyr Festival, Uckermärkische Musikwochen, Dubrovnik International Opera Festival), jak i koncertów kameralnych w kraju i za granicą (m.in. Salle Pleyel, Damascus Opera House, filharmonie narodowe w Zagrzebiu, Mińsku, Sofii oraz Istambule).
Bierze udział w światowych prawykonaniach dzieł kompozytorów polskich i zagranicznych – były to m.in. Astraios Johanny Doderer podczas Feldkirch Festspiele (2007), operetka Loteria na mężów, czyli narzeczony nr 69 Karola Szymanowskiego w ramach Festiwalu Muzyki Polskiej w Krakowie (2007), polska premiera kantaty A może niebiosa są puste? Elli Milch-Sheriff w Filharmonii Opolskiej (2009), jak również II Symfonia „Bohinj” Doderer w Ludwigshafen Philharmonie (2015) oraz I Symfonia „Esperanto” Davida Gainesa w Operze i Filharmonii Podlaskiej (2017).
Artystka występuje także na scenach operowych, współpracując m.in. z teatrami operowymi w Krakowie, Białymstoku i z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie. Śpiewała dotychczas w Czarodziejskim flecie (III Dama), La finta giardiniera (Ramiro), Don Giovannim (Zerlina) i Weselu Figara Mozarta (Marcelina), Strasznym dworze Moniuszki (Jadwiga), Madame Butterfly Pucciniego (Suzuki), Brzydkim kaczątku Michała Ziółkowskiego (Mama Kaczka) i w Carmen Bizeta (Amadigi).
Joanna Dobrakowska nagrała kilkanaście płyt CD, w tym Nieszpory op. 37 Rachmaninowa (Accentus, Eric Ericson Chamber Choir, dyr. Laurence Equilbey; Naïve) oraz serię płyt z muzyką polską XVIII i XIX wieku ze zbiorów Biblioteki Jasnogórskiej (Musicon). Wzięła również udział w nagraniu DVD – był to spektakl Loteria na mężów, czyli narzeczony nr 69 pod dyrekcją Piotra Sułkowskiego.
Wrocławska Orkiestra Barokowa
Założona w 2006 roku przez Andrzeja Kosendiaka, jest zespołem działającym w ramach Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego, jednej z niewielu instytucji kulturalnych w Polsce mogących poszczycić się posiadaniem orkiestry barokowej grającej na instrumentach historycznych.
Podczas każdego z sezonów artystycznych w NFM orkiestra prezentuje własny cykl koncertów, który zawsze jest gorąco przyjmowany przez audytorium. Jej repertuar obejmuje utwory od wczesnego baroku do romantyzmu, od kompozycji kameralnych po wielkie dzieła oratoryjne. Od początku dyrektorem artystycznym orkiestry jest znakomity wiolonczelista – Jarosław Thiel.
Dzisiaj Wrocławska Orkiestra Barokowa jest zaliczana do najważniejszych polskich zespołów grających na instrumentach historycznych. Jej dorobek i poziom artystyczny – doceniony przez publiczność i krytykę – owocuje współpracą z największymi sławami międzynarodowej sceny muzyki dawnej. Zespół występował pod batutą Philippe’a Herreweghe, Giovanniego Antoniniego, Andrew Parrotta, Paula McCreesha, Andreasa Speringa, Hansa-Christopha Rademanna, Laurence’a Cummingsa, Rubéna Dubrovsky’ego i Christiana Curnyna. Gościł też znakomite zespoły, m.in. Collegium Vocale Gent, Cantus Cölln, Taverner Consort, Dresdner Kammerchor, Gli Angeli Genève, oraz wybitnych solistów, takich jak Olga Pasiecznik, Vivica Genaux, Julia Lezhneva, Renata Pokupić, Nicholas Mulroy, Daniel Taylor czy Aleksandra Kurzak. Orkiestra jest zapraszana na prestiżowe festiwale oraz bierze udział w transmisjach radiowych i sesjach nagraniowych.
Pierwsza płyta Wrocławskiej Orkiestry Barokowej zdobyła statuetkę Fryderyka w kategorii „Fonograficzny debiut roku”, a następne jej nagrania wyróżniono szeregiem nominacji do tej nagrody. W 2017 roku ukazał się album z Porami roku Haydna, który jest efektem współpracy orkiestry z Paulem McCreeshem i jego Gabrieli Consort & Players (był nominowany do nagrody magazynu „Gramophone” w kategorii „Najlepsze nagranie chóralne 2017” i został płytą miesiąca „BBC Music Magazine” w czerwcu 2017). W 2018 roku wydano płytę z premierowym nagraniem oryginalnej wersji Widm Moniuszki z udziałem orkiestry (CD Accord), a także album 17th-Century Sacred Music in Wrocław (Muzyka w XVII-wiecznych kościołach Wrocławia), zarejestrowany z Gli Angeli Genève i Concerto Palatino pod kierunkiem Stephana MacLeoda (Claves). Pierwsza płyta otrzymała Fryderyka 2019 w kategorii „Album roku – muzyka chóralna, oratoryjna i operowa”, a druga – International Classical Music Award 2019 w kategorii „Baroque Vocal”.
A.M. Bononcini La decollazione di San Giovanni Battista
Wykonawcy:
Andrzej Kosendiak – dyrygent
Ewa Marciniec – alt (Battista)
Bożena Bujnicka – sopran (Erodiade)
Aldona Bartnik – sopran (Salomè)
Jaromír Nosek – bas (Erode)
Joanna Dobrakowska – mezzosopran (Angelo)
Wrocławska Orkiestra Barokowa
Jarosław Thiel – kierownictwo artystyczne Wrocławskiej Orkiestry Barokowej
Nagrano w Sali Głównej Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego w dniach 22–24 stycznia 2018 r. Reżyseria nagrania, montaż, mastering: Andrzej Sasin, Aleksandra Nagórko.
Antonio Maria Bononcini – La decollazione di San Giovanni Battista
oratorio in due parti
CD 1
- Introduzione 3'19
Prima parte
- Aria: Sorga omai l' Alba lucente (Erodiade) 3'50
- Recitativo: Ma no, de' suoi bei raggi il sol (Erodiade, Erode) 1'11
- Aria: Tutto attento il sol mirai (Erode) 3’07
- Recitativo: Soffri mio Re (Erodiade, Erode, Battista) 2'38
- Aria: Perché il sole (Battista) 2'21
- Recitativo: Ma tu che fai? (Battista, Erode) 0'57
- Aria: Omicida è la pietà (Erode) 2'08
- Recitativo: Oh, di cieco pensiero ingannate follie! (Battista) 1'00
- Aria: Parmi veder (Battista) 3'51
- Recitativo: Mio sposo, mio signore (Erodiade, Erode) 1'38
- Aria: Già costretta dal martir (Erodiade) 3'42
- Recitativo: Erodiade, deh cessa dai rimproveri tuoi (Erodiade, Erode) 1'41
- Duetto: Rieda pure / Torni pure (Erodiade, Erode) 4'02
- Recitativo: Ecco a’ tuoi cenni (Salomè, Erodiade) 1'41
- Aria: Si, cadrà la cervice sì temuta (Salomè) 2'46
- Recitativo: Al prigionier Battista (Angelo) 1'14
- Aria: Preziosa è quella morte (Angelo) 4'59
czas całkowity: [46'08]
CD 2
Seconda parte
- Aria: Festivi, giulivi, risuanate (Salomè) 2'10
- Recitativo: Ma a regia mensa assiso (Salomè) 0'22
- Coro: Rapido da te lungi 1'11
- Recitativo: De la tua vita (Salomè) 0'32
- Aria: De le palme c’ha l’Idume (Salomè) 0'54
- Recitativo: Non più, deh cessa (Erode, Erodiade, Salomè) 2'10
- Aria: Nulla si nieghi (Erode) 4'42
- Recitativo: Ah, mio Rege adorato (Erodiade, Erode, Battista) 2'51
- Aria: Bacio l'ombre e le catene (Battista) 5'25
- Recitativo: In questo orror profondo (Angelo) 1'12
- Aria: Con animo forte incontra la morte (Angelo) 3'32
- Recitativo: Qual annunzio beato (Battista) 1'30
- Aria: Tu che sei nume di pace (Battista) 2'36
- Recitativo: Et ancora i tuoi voti (Angelo) 0'38
- Aria: Tardi diviene all'ira (Angelo) 2'31
- Recitativo: Figlia già fausto arride (Erodiade, Salomè) 1'01
- Aria: Clizia, che amante del Sole (Salomè) 3'25
- Recitativo: Signor, giacché (Salomè, Erode, Erodiade) 1'21
- Aria: Il crin cingetemi (Erodiade) 2'04
- Recitativo: Ecco, o Madre (Salomè) 0'26
- Duetto: Ho vinto o figlia / Vincesti, o madre (Erodiade, Salomè) 0'44
- Recitativo: Così d’empio livore (Angelo) 0'35
- Coro: Muore il giusto 3'30
czas całkowity: [45'26]
