- W przypadku zespołów L’Arpeggiata czy Hesperion XXI Jordiego Savalla trudno już mówić o interpretacjach muzyki dawnej. To raczej forma muzyki współczesnej opartej na dawnym instrumentarium oraz tradycjach wykonawczych – twierdzi stanowczo Christina Pluhar, liderka zespołu L'Arpeggiata.
Trudno powiedzieć, czy sami kompozytorzy podpisaliby się pod jej odważnymi interpretacjami. Aranżacyjna swoboda tudzież improwizacyjna pasja Pluhar mieszczą się jeszcze w konwencjach epoki, ale już jej prowokacyjne zabawy ze swingiem oraz innymi XX-wiecznymi chwytami retorycznymi – zdecydowanie nie.
Pluhar uczyniła z idei baroku XXI stulecia swój stylistyczny znak rozpoznawczy oraz podstawową strategię marketingową, która przyniosła jej zainteresowanie szerokiej publiczności. Znamienne, że na szczyty klasycznych list sprzedaży nie wywindowały L’Arpeggiaty skądinąd bardzo dobre nagrania muzyki Kapsbergera czy Landiego, lecz dwa albumy wydane w „folkowej” serii kultowej wytwórni Alpha: magiczna „Tarantella” (ze znakomitymi kreacjami ludowych śpiewaków włoskich) oraz otwarte „Al’Improvviso” (gościnnie: całkiem współczesny, niemal klezmerski klarnet cenionego włoskiego jazzmana Gianluigiego Troversiego).
W pewnym sensie Pluhar udało się jednocześnie zjeść barokowe ciastko i zachować je. Dokonania L’Arpeggiaty nie stanowią postmodernistycznej wiwisekcji na zmumifikowanej kulturze XVII stulecia. Dowodzą raczej, że konwencje ówczesnej muzyki dworskiej i ludowej mogą na prawach historycznego paradoksu współgrać wyśmienicie z wrażliwością współczesnych wykonawców oraz słuchaczy.
- Bardzo chętnie pracują z nami śpiewacy bliżsi głównemu nurtowi, jak Nuria Rial czy The King’s Singers. L’Arpeggiata daje im artystyczną wolność, która przysługiwała jeszcze muzykom XVIII stulecia, a która we współczesnym wykonawstwie klasycznym jest nie do pomyślenia – twierdzi Pluhar.
Zaprasza Klaudia Baranowska
Program
Luigi Rossi Sinfonia, Vaghi rivi oraz Dove mi spingi amor z "Il Palazzo incantato“; Mio ben, teco il tormento più dolce oraz All'Imperio d'Amore z "Orfeo“; Ballo z "Il Palazzo incantato“; Al soave spirar, Si tocci tamburo
Barbara Strozzi Che si può fare
Giovanni Andrea Bontempi Ma perchè non uccido – Giach'a morte; Non conosce; Che fia che mi console – Che non sà, che cosa sia
Pietro Antonio Giramo La Pazza
Benedetto Ferrari Son ruinato
Claudio Monteverdi Damigella, tutta bella
Wyk. Raquel Andueza – sopran, Luciana Mancini – mezzosopran, L'Arpeggiata, Christina Pluhar – kierownictwo artystyczne
(Saint-Denis, 3.03.2011)
18 kwietnia (środa), godz. 19:30
