Elementy taneczne w twórczości Moniuszki

W jaki sposób taniec przejawia się w dziełach scenicznych ojca polskiej opery narodowej? Czy są to tylko polskie tańce narodowe czy również międzynarodowe tańce salonowe? Odpowiedzi szukaliśmy w kolejnej audycji z cyklu "Moniuszko – historia prawdziwa".

Stanisław Moniuszko na portrecie autorstwa Adolphe'a Lafosse'a

Foto: wikimedia/domena publiczna

Stanisław Moniuszko - serwis specjalny

Operę XIX wieku zdominowali twórcy o znaczeniu międzynarodowym: kompozytorzy włoscy i francuscy. Ale obok nich działali również twórcy lokalni, wybitni przedstawiciele tzw. szkół narodowych. Jednym z nich był Stanisław Moniuszko. Twórcy ci – wbrew temu, co czasami się o nich pisze – nigdy nie działali w próżni i nigdy nie byli odcięci od tendencji uniwersalnych. "Nadmiernie przewrażliwieni na punkcie definiowania odrębności poszczególnych operowych »nacjonalizmów«, przeoczyliśmy ich wspólne fundamenty i nadrzędne elementy spajające. Zapomnieliśmy, że stylistyka operowa każdej epoki, pomimo całego swego wewnętrznego zróżnicowania, zawiera zawsze koherentny zespół cech powtarzalnych, poniekąd uniwersalnych" - napisał w jednym z artykułów dr Grzegorz Zieziula, który będzie gościem audycji.

Jednym z takich "wspólnych fundamentów" i "nadrzędnych elementów spajających" w XIX-wiecznej operze był taniec. Ten element dzieła operowego dziś jest niedoceniany i stanowczo za mało zbadany, ale bez niego nie sposób zrozumieć ówczesnych dzieł scenicznych. Jak pisała amerykańska badaczka Maribeth Clark, "publiczność wystawianych w Paryżu dzieł operowych i choreograficznych – komicznych i poważnych, włoskich i francuskich – prawdopodobnie doświadczała ich jako tańca […]". Co to znaczy?

***

Tytuł audycji: Moniuszko - historia prawdziwa

Prowadził: Piotr Matwiejczuk

Gość: dr Grzegorz Zieziula (muzykolog)

Data emisji: 2.10.2019

Godzina emisji: 21.30

pg/mko